Charakterystyka dynamiczna Jacka Soplicy - Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz”

Wśród ogromnej liczby bohaterów literackich, których dane mi było poznać w czasie trwania mojej edukacji, najciekawszą postacią jest, moim zdaniem, bohater epopei Adama Mickiewicza pt.: ,,Pan Tadeusz”, Jacek Soplica. Jego dzieje, bardzo burzliwe zresztą, sprawiają, iż należy on do grona bohaterów, którzy, ulegając niemałej metamorfozie, znacznie wpływają na bieg wydarzeń ukazanych w książce. 

Kiedy poznajemy tego bohatera, jest on już starszym mężczyzną, człowiekiem cichym, spokojnym, ofiarnym. Ukazany jest przeważnie w  zwykłych, prozaicznych sytuacjach, czym zdecydowanie różni się od poprzednich bohaterów romantycznych Mickiewicza. Jednakże nie zawsze tak było. W młodości Jacek Soplica był człowiekiem bardzo porywczym, kłótliwym,  zbuntowanym wobec świata, nikt nie potrafił go okiełznać, zawsze robił to, na co miał ochotę. Niestety awanturnicza natura naszego bohatera okazała się tragiczna w skutkach. Kiedy bowiem zakochany w Ewie, córce stolnika Horeszki, Jacek Soplica otrzymał czarną polewkę, nie był w stanie wybaczyć niedoszłego teściowi. Kumulował w sobie nienawiść do Horeszki, żywił się nią przez dłuższy czas, by w końcu eskalowała, odkrywając najczarniejszą naturę Soplicy. 

Ponieważ bohater nie był w stanie pogodzić się z utratą ukochanej osoby, często odwiedzał okolice zamku, który zamieszkiwała wraz z ojcem. Pewnego dnia mimowolnie stał się świadkiem ataku wrogich Moskali na zamek stolnika i opanowany przez emocje oraz żądzę, kumulowaną przez lata zemstę, wymierzył w Horeszkę i, na nieszczęście Soplicy, strzał okazał się celny. Nieplanowane zabójstwo Stolnika spowodowało, iż bohater został posądzony o zdradę narodu, co gorsza, wzięto go za sprzymierzeńca Moskali. Jedynym wyjściem dla bohatera był wyjazd z kraju i rozpoczęcie wszystkiego od nowa. Tak też zrobił. Wstąpił do Legionów, w których działał jako emisariusz, kilka razy był ranny. Do kraju powrócił już jako zakonnik pod pseudonimem, który przybrał na znak pokory – ksiądz Robak, odtąd ukrywał swoją tożsamość. Jak na pokornego sługę przystało, Robak został  emisariuszem narodowej sprawy, organizując powstanie, co nie raz było bardzo ryzykowne. Jeździł bowiem od dworu do dworu, w  karczmach agitował chłopów do wzięcia udziału w powstaniu, przybliżając zabranym  postać Napoleona, rozbudzając tym samym ich uczucia patriotyczne. Wszystko, co robił Jacek Soplica jako ksiądz Robak, było naznaczone jednym celem – odkupienie win oraz przywrócenie dobrego imienia. Bohater cel ten osiągnął. Po śmierci został odznaczony orderem Legii Honorowej, a nazwisko Soplica pojawiało się na ustach wszystkich nie inaczej, jak w zestawieniu ze słowem bohater.