Św. Paweł - życie i nauczanie św. Pawła na podstawie Biblii

Święty Paweł urodził się między 5 a 10 r. n.e. Był Żydem, dlatego otrzymał imię Szaweł. Był jednak również obywatelem Rzymu, nosił więc łacińskie imię Paweł, którego używał jednak dopiero po nawróceniu na chrześcijaństwo.

Był to człowiek wykształcony, studiował Torę. Jako młody Żyd sympatyzował ze zwalczającą chrześcijan sektą faryzeuszy. Wiemy, że brał udział jako świadek w kamienowaniu św. Szczepana.

Na chrześcijaństwo nawrócił się podczas podróży do Damaszku. W Biblii opisana jest historia, w której pojawiła się przed nim świetlista postać przedstawiającą się jako Jezus. Od tej pory Paweł przyjął chrzest i posługiwał sie swoim rzymskim imieniem. Aktywnie zaczął też głosić naukę Chrystusa, nawracając wielu Żydów i pogan.

Św. Paweł podczas swoich trzech podróży odwiedził wiele miejsc. Udał się najpierw do Jerozolimy, gdzie poznał św. Piotra. Następnie głosił chrześcijaństwo na terenach starożytnej Grecji i dzisiejszej Turcji. Znamy jego listy apostolskie kierowane do Tesaloniczan, Koryntian, Efezjan. Wszędzie tam, gdzie się udawał wraz ze swoimi towarzyszami, przede wszystkim św. Barnabą, nauczał najpierw w miejscowej synagodze. W ten sposób wielu Żydów przechodziło na chrześcijaństwo. Do wspólnoty dołączali także poganie, którzy również przyjmowali chrzest. Paweł dbał o to, by pozostawić po sobie dobrze zorganizowaną wspólnotę, dzięki temu wszędzie, gdzie zakładał nowe gminy chrześcijańskie mianował kapłanów. Dało to początki budowania hierarchii kościelnej.

Apostoł dbał o to, aby swoją nauką trafić do jak największego grona odbiorców. Udało mu się przeszczepić pewne wzorce i symbole helleńskie do chrześcijaństwa, dzięki czemu do dziś odnaleźć je można w tradycjach i obrzędach współczesnych wyznawców Jezusa. Takie zabiegi sprawiły, ze nauka Jezusa stała się bardziej zrozumiała i przyjazna dla ludów nieżydowskich.

W swoim nauczaniu Paweł koncentrował się na osobie Jezusa-Zbawiciela. Wiele miejsca poświęcił tej postaci w swoich listach. Poruszał jednak także współczesne problemy młodych gmin. Wypowiadał się na temat konieczności zasłaniania twarzy przez kobiety podczas odprawiania obrzędów, postulował zniesienie wymogu przestrzegania prawa żydowskiego przez nowochrzczonych pogan.

Temat ten został poruszony na soborze jerozolimskim w 49 r. n.e. Paweł był na nim obecny. Wypowiadał się przeciwko obowiązkowemu obrzezaniu wszystkich nowych chrześcijan. W tej kwestii zgodził się z nim św. Piotr. Oprócz tego sobór ustalił także, że każde legalnie zwołane tego typu obrady są prowadzone przez Ducha Świętego, co stało się podstawową zasadą funkcjonowania Kościoła.

Po soborze Paweł udał się na kolejną wyprawę do Azji Mniejszej i Macedonii. A potem jeszcze jedną - trzecią i najdłuższą, bo odbywała się drogą lądową. Po powrocie z tej ostatniej został aresztowany, ponieważ jego działalność nie podobała się pobożnym Żydom. Był sądzony w Rzymie i ponownie więziony. Nawet w niewoli nie zaniechał jednak swojej misji - nadal głosił naukę o Chrystusie.

Zmarł prawdopodobnie około 67 r. n.e. Nie znamy dokładnej daty jego śmierci, choć przypuszcza się, że był to ten sam dzień i miesiąc, w którym zmarł święty Piotr. Dlatego ich święto obchodzone jest w Kościele Katolickim tego samego dnia - 29.06.

Święty Paweł uważany jest przez niektórych za twórcę chrześcijaństwa. O ile Jezus nauczał pewnych zasad wiary, o tyle święty Paweł stworzył podwaliny pod struktury religijne, stworzył cały system. Dlatego wymieniany jest pośród najbardziej wpływowych w historii świata osób pochodzenia żydowskiego.

Postać ta przedstawiana jest najczęściej jako drobny mężczyzna z łysiną i długą brodą. W jednej ręce trzyma zwój, w drugiej zaś miecz. Często jego atrybutem jest także baranek, kość słoniowa lub koń. Jest czczony jako patron teologów i duszpasterzy oraz marynarzy, powroźników i tkaczy.