Legenda o smoku wawelskim - opis Smoka Wawelskiego

Smoki występują w wielu mitach i legendach. Jednak jak wyglądały, czy w rzeczywistości istniały i siały postrach wśród ludzi? Były to olbrzymie stworzenia przypominające ówczesne gady, a o ich ogromniej inteligencji i zdolnościach magicznych krąży do dziś wiele opowieści i legend. W Chinach stworzeniom tym, uważanym są za symbol doskonałości, oddaje się cześć, natomiast w Europie, postrzegamy je bardzo pejoratywnie, zazwyczaj jako okrutne bestie zjadające zwierzęta i ludzi. W Polsce zdecydowanie najpopularniejszym ze smoków jest zamieszkujący u podnóża krakowskiego Wzgórza Wawelskiego, w jaskini nazywanej Smoczą Jamą, Smok Wawelski, który jest postacią występującą w jednej z najpiękniejszych polskich legend.

Jak podaje autor tego podania, pewnego dnia, nie wiadomo skąd, smok, zwany później Wawelskim, przywędrował w okolice grodu i zamieszkał w pieczarze pod zamkiem. Swoim wyglądem budził strach wśród wszystkich mieszkańców. Był to ogromny jaszczur o krótkich nogach, z długim, ostrym i poszczerbionym ogonem. Przebywał on całe dnie w swojej grocie, lecz kiedy tylko słońce zachodziło, pod osłoną nocy zakradał się  do okolicznych zagród w poszukiwaniu pożywienia, a w zwyczaju miał jadać bardzo dużo. Kiedy już zaczęło brakować bydła lub innych domowych zwierząt, którymi mógł on zaspokoić swój olbrzymi głód, zaczął  zjadać także mieszkańców grodu.

Jednak obżarstwo przyczyniło się do końca jego egzystencji, ponieważ szewczyk Skuba, skuszony wspaniałymi bogactwami, które za zabicie potwora oferował król Krak, wpadł na pomysł, aby jedną z owiec nafaszerować siarką oraz słomą i taką strawę podać smokowi do pożarcia. Oczywiście chytry plan szewca zadziałał i kiedy tylko potwór zobaczył barana u wejścia do swojej pieczary, natychmiast go skonsumował. Wtedy to niewiarygodny ból zaczął przeszywać całe jego ciało i dokuczało mu ogromne pragnienie. Wyszedł czym prędzej ze swojej jaskini i chcąc ugasić palący ból, począł pić wodę z okolicznej rzeki Wisły, a że nie znał on umiaru, pił tak dużo, aż pękł.

Smok za swoje wady, wśród których najgorszymi były zdecydowanie obżarstwo i niepohamowanie zapłacił największą cenę, a mianowicie – stracił życie. Gdyby tylko był mniej krnąbrny i chciał w sposób polubowny rozwiązać sprawę mieszkańcami okolicznych zagród co do częstotliwości i sposobu dostarczania mu pożywienia, myślę, że ta historia skończyłaby się zupełnie inaczej.

Sądzę, iż legenda o Smoku Wawelskim to jedna z piękniejszych polskich legend. Dzięki temu, że została opowiedziana, a później spisana w XV wieku przez kronikarza Marcina Bielskiego, możemy nadal jej słuchać i przekazywać ją kolejnym pokoleniom. Dodatkową atrakcją związaną ze smokiem jest możliwość zwiedzenia jego pieczary mieszczącej się u podnóża Wzgórza Wawelskiego oraz okazja zobaczenia pomnika smoka, który strzeże wejścia do niej. Co roku te atrakcje przyciągają do Krakowa masę turystów, a sam smok stał się niejako jednym z symboli tego królewskiego miasta.