Tycjan „Syzyf” - opis obrazu, interpretacja

Obraz Tycjana zatytułowany „Syzyf” powstawał w latach 1548-49 i należy do najznamienitszych dzieł epoki renesansu. Obraz stanowi rewokację motywów antycznych – Tycjan stworzył dzieło wiernie odzwierciedlające treść greckiego mitu o Syzyfie, który usiłował oszukać bogów Olimpu i poniósł za to straszliwą karę.

Syzyf według mitu był założycielem i królem bogatego miasta Korynt. Uwielbiany przez bogów, był często zapraszany na uczty odbywające się na Olimpie. Syzyf nie umiał jednak docenić przychylności Zeusa i rozpowiadał  wśród ludzi boskie sekrety. Rozgniewany władca Olimpu wysłał po Syzyfa bożka śmierci, Tanatosa. Przebiegły Syzyf uwięził go jednak, przez co ludzie przestali umierać. Sprzeciw wobec Zeusa i próba przechytrzenia go ściągnęły na Syzyfa straszny gniew Olimpu. Syzyf został strącony do Tartaru i skazany na wieczne męki. Król Koryntu do końca swych dni musiał wtaczać pod górę ogromny głaz, który u końca drogi zawsze osuwał się z powrotem.

Obraz Tycjana przedstawia ciemne dno Tartaru – krainy wiecznego cierpienia i męki umarłych. Ciemna kolorystyka brązów i żółci podkreśla ponurość tego miejsca. Grozę budzą również tajemnicze stworzenia o ogromnych oczach, które przyglądają się Syzyfowi z drugiego planu obrazu. Na ciemnym tle płótna wyraźnie odcina się postać Syzyfa. Tycjan z niebywałą dokładnością odmalował ciało mężczyzny, uginające się pod ciężarem głazu, który Syzyf nieustannie musi wtaczać pod górę. Artysta z anatomiczną dbałością o szczegóły namalował każdy muskuł postaci. Udało mu się również uzyskać wrażenie ciała lśniącego od potu. Syzyf, niegdyś król Koryntu, ubrany jest jedynie w biało-brązową przepaskę na biodrach. Jego twarz zwrócona jest do ziemi, w którą męczennik wpatruje się zrezygnowanym wzrokiem.

Obraz Tycjana uderza przede wszystkim niezwykłym realizmem oraz prostotą przekazu. Dzieło zostało stworzone techniką olej na płótnie. Dziś można je oglądać w Museo del Prado w Madrycie.