Witold Pruszkowski „Sielanka” - opis obrazu, interpretacja

„Sielanka” Witolda Pruszkowskiego powstała w 1880 roku. Artysta podejmuje tu popularny topos idealnego życia na wsi, który narodził się w antyku. Cechą każdej sielanki jest jej idylliczność, a więc beztroska, spokój, zjednoczenie człowieka z naturą i życie według jej cyklu, które daje szczęście. Wszystkie te cechy zawiera obraz Pruszkowskiego.

Dzieło przedstawia dwoje dzieci na tle wiejskiej, zielonej scenerii tworzonej przede wszystkim przez wierzby kojarzone z polskością. Chłopiec gra na fujarce (popularny już w antyku atrybut pasterza), dziewczynka rozmarzona, półleżąca, wsłuchuje się w dźwięki muzyki. Dzieci są jednocześnie symbolem niczym niezmąconego spokoju, zabawy i beztroski. Z obrazu bije spokój oraz cisza. Jasne niebo wskazuje na ładną pogodę. „Sielanka” obrazuje bliskość człowieka z przyrodą, naturą. Stanowi również wzorzec spędzania wolnego czasu na wsi. Wszechobecna na obrazie zieleń przynosi ukojenie zmysłom, rośliny i drzewa budują scenerię Arkadii. Niektórzy badacze wskazują, że twarze dzieci nie są wesołe czy uśmiechnięte. Może to świadczyć o ich refleksji czy zadumie. Idąc tym tropem, można stwierdzić, że natura i przyroda pomagają człowiekowi wyciszyć się, odnaleźć wewnętrzny spokój i wytchnienie, skłaniają do refleksji. Postaci dzieci nie dają złudzenia ruchu – w Arkadii człowiek może pozwolić sobie na chwilowe zatrzymanie się i ucieczkę od zgiełku wielkiej cywilizacji.

Na przestrzeni lat Pruszkowski stworzył swoją własną filozofię malarstwa, która opierała się na połączeniu historycznej stylizacji z eklektyzmem polegającym na łączeniu i przekształcaniu dawnych konwencji malarskich. Realizm jego płócien, w tym również „Sielanki”, nawiązywał do wzorów siedemnastowiecznego malarstwa holenderskiego i hiszpańskiego oraz włoskiego renesansu. Dla Pruszkowskiego najistotniejszym elementem warunkującym powodzenie pracy twórczej był perfekcjonizm warsztatowy. Artysta był przekonany, że dobry rysunek i wymodelowanie obrazu wydobędą z niego głębię formy oraz jakość barw. Pruszkowski czerpał z dawnych konwencji, aby stworzyć nowe wartości artystyczne.