Adam Mickiewicz „Dziady” cz. IV - motyw miłości w „Dziadach” cz. IV. Opracowanie

IV część „Dziadów” Adama Mickiewicza w całości poświęcona jest miłości. Główny bohater, Gustaw doświadczył zarówno pozytywnego jak i negatywnego aspektu tego uczucia. W swoim krótkim życiu zaznał jej słodkiego smaku, zakochując się w kobiecie, ale także i cierpienia nią spowodowanego, kiedy okazało się, że kobieta nie była godna jego starań.

Miłość zmieniła całe życie Gustawa. Był on zakochany w pięknej kobiecie, która odwzajemniała jego uczucia. Wtedy jego świat był wspaniały, nie liczyło się dla niego zupełnie nic prócz ukochanej. Jak przystało na romantycznego kochanka, w swym postępowaniu kierował się wyłącznie sercem. Znalazł on swoją miłość i czuł się spełnionym człowiekiem, a wybranka jego serca – Maryla – stała się jedynym sensem jego istnienia. Czuł, że są oni jedną duszą zamkniętą w dwóch ciałach, wierzył, że Bóg połączył ich na zawsze.

Jednak zły los postanowił zakpić z głównego bohatera. Jego wielka miłość okazała się nieszczęśliwą i przysporzyła mu jedynie cierpienia. Został oddzielony od swojej narzeczonej. Związane to było z panującymi zasadami społecznymi. Różnica pochodzenia była nie do pogodzenia i dlatego musieli się rozstać. Kobieta została zmuszona do wzięcia ślubu z innym mężczyzną, do którego nic nie czuła. Jednak to było jedyne, jak jej się wydawało, słuszne rozwiązanie, dlatego na nie przystała.

Przez zaistniałą sytuację Gustaw niezmiernie cierpiał. Całe jego życie straciło sens. Przez to odtrącenie przeżywał niewyobrażalne męki. Wszystko w co wierzył, cały jego system wartości w jednym momencie legł w gruzach. Jego rozpacz była na tyle ogromna, że widzał wyłącznie ostateczne rozwiązanie.

Na domiar złego był on świadkiem ślubu swojej ukochanej z innym mężczyzną. Tego widoku główny bohater nie wytrzymał i postanowił popełnić samobójstwo, aby uwolnić się od ziemskich męczarni. Historia miłości Gustawa skończyła się tragicznie. Jednakowoż nawet po śmierci ta sytuacja nie daje mu o sobie zapomnieć. Zmuszony jest znosić męki jako zjawa, która nie może zaznać wiecznego spokoju, bo:

„kto za życia choć raz był w niebie,
 ten po śmierci nie trafi ni razu”.

Podsumowując, uważam, iż historia Gustawa pokazuje jak wielką siłę ma miłość. Zazwyczaj jej moc nie jest doceniona, a negatywne oddziaływanie bagatelizowane. Miłość to nie tylko przyczyna ludzkiego szczęścia, ale także powód ogromnego cierpienia, co jest przedmiotem rozważań bohatera IV części „Dziadów”.