Autonomia Palestyńska - powstanie, opis

Autonomią Palestyńska nazywa się tymczasową strukturę administracyjna odpowiedzialną za zarządzanie obszarem nazywanym Palestyną, na którą składa się teren znany jako Strefa Gazy oraz Zachodni Brzeg Jordanu. Przyjęta powszechnie nazwa nie odpowiada tej właściwej, która brzmi „Palestyńskie Władze Narodowe” (z angielskiego Palestinian National Authority). Terytorium Autonomii Palestyńskiej zamieszkuje ponad 4 miliony osób. 

Autonomię Palestyńską utworzono na mocy porozumień w Oslo w 1994 roku.  Początkowo miała funkcjonować przez okres 5 lat - do czasu zawarcia ostatecznego pokoju. Porozumienie to jednak nie zostało sformułowane i Autonomia Palestyńska funkcjonuje po dziś dzień. 

Terytorium Autonomii Palestyńskiej podzielone jest na 3 części o odmiennym statusie. Tereny będące pod kontrolą palestyńską mają status A. Zalicza się do nich Strefę Gazy oraz niektóre większe miasta Zachodniego Brzegu. Status C nadany został terenom będącym pod kontrolą Izraela. Wśród nich są kolonie żydowskie, punkty strategiczne takie jak na przykład źródła wód, oraz drogi dojazdowe. Pozostałe tereny zarządzane są wspólnie: władza należy do Palestyńczyków, natomiast kontrola wojskowa skupiona jest w rękach Izraela. Obszar ten ma status B. 

Strefą Gazy nazywa się obszar na wybrzeżu Morza Śródziemnego w pobliżu miasta Gaza.  Zamieszkuje go około miliona Palestyńczyków oraz 6 tysięcy Żydów. Zachodni Brzeg Jordanu natomiast to teren zajmujących w historii określany jako Samaria oraz Judea znajdujące się w zachodniej części rzeki Jordan. 

Należy odróżnić Autonomie Palestyńską od Państwa Palestyna. To drugie zostało proklamowane w 1988 roku. Nie stanowi jednak państwa w myśl prawa międzynarodowego i nie posiada własnego terytorium. Organy Autonomii Palestyńskiej nie są tożsame z organami Państwa Palestyna. Dąży się jednak do ich ujednoznacznienia. 

Od 2005 roku funkcje prezydenta Autonomii Palestyńskiej pełni Mahmud Abbas. Przed objęciem przez niego stanowisko obowiązki prezydenta pełnił Rawhi Fattuh który przejął zadania zmarłego pierwszego prezydenta Jasera Arafata – laureata Pokojowej Nagrody Nobla w 1994 roku.