Zimna wojna - doktryna Cartera - skutki, znaczenie

James Carter był prezydentem Stanów Zjednoczonych w latach 1977 do 1981. Był wybitnym politykiem, międzynarodowym działaczem humanitarnym skupionym na działalności na rzecz obrony praw człowieka, a także laureatem Pokojowej Nagrody Nobla. 

Okres jego prezydentury przypadł  w momencie trwania zimnej wojny, zasadniczo natomiast miało to miejsce w okresie zaostrzenia konfliktu między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim. W orędziu o stanie państwa, ogłoszonym w 1980 roku, informował, że podjęcie jakiejkolwiek próby zmierzającej do kontrolowania obszaru Zatoki Perskiej przez państwo zewnętrzne zostanie potraktowane jako zaatakowanie Stanów Zjednoczonych i ich interesów. Atak taki zostanie powstrzymany przy użyciu wszelkich dostępnych środków, także agresji zbrojnej. Doktryna Cartera stanowiła rozwinięcie doktryny innego amerykańskiego prezydenta, Eisenhowera, i była odpowiedzią na wydarzenia, które miały miejsce w 1979 roku. Były to sytuacje niekorzystne dla Stanów, to jest rewolucja islamska w Iranie i inwazja radziecka na Afganistan. Strata kluczowego sojusznika w postaci władcy Iranu skłoniła Cartera do stworzenia dość radykalnej teorii państwowej. Skutkiem tej doktryny było umieszczenie na stałe baz wojskowych na obszarze Bliskiego Wschodu w celu uniemożliwienia Związkowi ekspansji terytorialnej na tym terytorium. Powstało wiele specjalistycznych jednostek wojskowych amerykańskiej armii i marynarki, aby nie stracić dostępu do państw arabskich. Ponadto rząd USA wspierał militarnie sojuszników, czyli Arabię Saudyjską, Egipt oraz Izrael.

Finalnym skutkiem ogłoszenia doktryny przez Cartera stał się wybuch pierwszej wojny w Zatoce Perskiej.