Doktryna powstrzymywania – definicja, opracowanie

Przyczyny wybuchu zimnej wojny leżą w stanie napięcia pomiędzy dwoma mocarstwami, Stanami Zjednoczonymi oraz Związkiem Radzieckim, który wykształcił się zasadniczo po zakończeniu II wojny światowej. Mianem tym określa się globalny konflikt pomiędzy dwoma skrajnymi ustrojami politycznymi, a zarazem walkę o dominację w Europie i na świecie. Zjawisko to polegało na dążeniu obu stron konfliktu do udoskonalania uzbrojenia i rozmieszczania go w strategicznych punktach na całym świecie. To zjawisko nazwano wyścigiem zbrojeń. Od 1946 roku rozpoczęło się zjawisko sowietyzacji wschodnich Niemiec oraz krajów w Europie Wschodniej. Faktyczną rywalizację pomiędzy mocarstwami rozpoczęło ogłoszenie doktryny Trumana.

Harry Truman był prezydentem Stanów Zjednoczonych. W swej doktrynie uznawał podział świata na dwie części, kapitalistyczną oraz komunistyczną. Jego doktrynę nazywano również doktryną powstrzymywania, gdyż skupiał się na konsekwentnym uniemożliwianiu ekspansji Związku Radzieckiego oraz rozwoju komunizmu. Stworzono niezbędne w tym celu narzędzia, do których na pewno należy zaliczyć zawiązanie NATO w 1949 roku oraz innych sojuszy wojskowych o podobnym zakresie programowym. Ponadto, teoria powstrzymywania zakładała także utrzymywanie amerykańskich baz wojskowych jak najbliżej granic z państwami będącymi pod wpływem sowieckim. Truman również przewidywał pomoc państwom zagrożonym wpływom komunistów, przykładowo tym ubogim, wspierając je finansowo i gospodarczo. Ważnym elementem doktrynalnym w oświadczeniu Trumana było też utrzymanie monopolu atomowego. Dużo uwagi przykładano do odbudowy zniszczonej wojną Europy, gwarantując wsparcie sojusznikom kapitalistycznym (plan Marshalla). Doktryna zakładała interwencje zbrojne w przypadku możliwości rozwoju ustroju komunistycznego, co miało miejsce w Korei i Wietnamie.