Doktryna Estrady - definicja, opracowanie

Doktryną Estrady nazwano od imienia jej twórcy kluczową dla polityki zagranicznej Meksyku teorię ministra spraw zagranicznych Genaro Estrady. Powstała ona w 1930 roku. Mówiła ona, że w przypadku uznawania rządu innego państwa nie powinno opierać się wyłącznie na ocenie jego prawomocności, ale na fakcie jego rzeczywistego egzystowania. Państwa powinny skupić się na utrzymywaniu stosunków dyplomatycznych bez względu na to, jaka frakcja polityczna sprawuje w danych momencie władzę w państwie.

Doktryna Estrady była również bezpośrednio związana z doktryną Carranzy z 1918 roku, która skupiała się na nie ingerowaniu w kwestie polityki wewnętrznej innych państw. Doktryna Carranzy była kluczowa dla prowadzenia polityki zagranicznej w tamtym okresie w historii Meksyku. Opierając się na założeniach w niej zawartych Estrada uznał, iż istnieje możliwość prowadzenia przez Meksyk polityki zagranicznej opartej na nawiązywaniu stosunków dyplomatycznych w sposób aktywny aż do momentu wykazania przez partnera w dyskusji międzynarodowej chęci interwencji w sprawy wewnętrzne w Meksyku, W takim przypadku współpraca miałaby natychmiast zostać zerwana. Każdy reżim był jak najbardziej akceptowany i traktowany jako równorzędny partner do momentu, w którym rozpoczynał zbędną ingerencję.

Doktryna Estrady wraz z doktryną Carranzy stanowiły podwaliny pod wieloletnią politykę zagraniczną, prowadzoną przez meksykańskie władze. Doktryna Estrady miała stanowić odpowiedź na poczynania Stanów Zjednoczonych wobec swojego południowego sąsiada. Dlatego też władze Meksyku odmówiły zanegowania funkcjonowania rządu Fidela Castro na Kubie w latach sześćdziesiątych.

Dopiero na początku obecnego stulecia władze meksykańskie rozpoczęły proces wprowadzania zmian w ustawodawstwie oraz w sposobach prowadzenia polityki zagranicznej, odchodząc od postulatów zawartych w obu doktrynach.