Doktryna Eisenhowera - definicja, opracowanie

Doktryną Eisenhowera nazywamy teorię opracowaną przez prezydenta USA, Dwight'a Eisenhowera po wystąpieniu kryzysu sueskiego w 1956 roku. Dotyczył on procesu nacjonalizacji przez Egipt kanału sueskiego, co w rezultacie poskutkowało zbrojnym wystąpieniem Wielkiej Brytanii i Francji. Na rozwiązywanie konfliktu przy użyciu wojska nie wyraziły zgody ani Stany Zjednoczone, ani ZSRR. 

Doktryna została wygłoszona przed Kongresem w 1957 roku. W tym samym roku nastąpiło jej uchwalenie. Była elementem polityki zagranicznej prowadzonej wobec krajów Bliskiego i Środkowego Wschodu. Doktryna Eisenhowera polegała na zezwoleniu dla wojsk USA na ingerowanie w konflikty zbrojne na tym obszarze. Miało to bronić kraje i mieszkańców tego regionu przed zaprowadzeniem systemu politycznego, opartego na  komunizmie. Eisenhower został zmuszony do wycofania się z założeń tejże doktryny. Bezpośrednią przyczyną było ogłoszenie przez Nikitę Chruszczowa w 1960 roku informacji o zestrzeleniu amerykańskiego samolotu szpiegowskiego.

Doktryna Eisenhowera była doktryną polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych. Celem wprowadzenia doktryny było ograniczenie wpływu Związku Radzieckiego oraz zmniejszenie stopnia rywalizacji w związku z zimną wojną. Miało to nastąpić poprzez zapewnienie wsparcia krajom Bliskiego Wschodu, pomoc militarną i finansową. Z założenia chodziło o wprowadzanie niezbędnych zabezpieczeń oraz prewencję. Zakładała konieczność opracowania programów, które miały pomagać rozwojowi ekonomicznemu tych państw oraz wspierać ich niezależność. Ponadto, doktryna przewidywała także udzielenie pomocy państwom, które o nią poproszą poprzez przekazanie porad militarnych i pomoc logistyczną.

Doktryna Eisenhowera odbiła się szerokim echem wśród władz sowieckich i doprowadziła do zaostrzenia konfliktu.