Doktryna Carranzy - definicja, opracowanie

Doktryna Carranzy obejmuje zbiór podstawowych zasad polityki zagranicznej, prowadzonej przez władze Meksyku w latach dwudziestych XX wieku. Została ona ogłoszona przez prezydenta Venustiano Carranzy, który w 1918 roku sprawował ten urząd. Marzeniem prezydenta było utworzenie nowego ładu politycznego oraz wprowadzenie szeregu reform w kraju.

Doktryna Carranzy skupiała się na zapewnieniu równego traktowania wobec wszystkich państw. Funkcjonował całkowity zakaz ingerowania i interweniowania w politykę wewnętrzną innych krajów. Carranza proklamował także zaprowadzenie równego traktowania wobec przepisów prawa obywateli Meksyku oraz cudzoziemców przebywających na terenie tego kraju. Doktryna prezydenta miała na celu zaprowadzenie zupełnie nowego porządku w utartym zwyczaju prowadzenia polityki zagranicznej. Miała ona być niezależna, zarówno w ujęciu polityki zagranicznej, jak i prawodawstwa o charakterze narodowym. Meksyk z założenia miał być państwem, które nie podlegało wpływom innych państw w żadnym aspekcie politycznym.

Dlatego też odmówiono Stanom Zjednoczonym prawa ingerowania w kwestiach związanych z obroną własności prywatnej, która znajdowała się w posiadaniu obcokrajowców. Władze Meksyku nie zgadzały się na ingerencję z zewnątrz w tym zakresie. Przepisy prawne natomiast godziły bezpośrednio w kapitał zagraniczny. Do tego typu przepisów należało postanowienie zabraniające wydawania koncesji związanych z zasobami naturalnymi oraz dekret, na mocy którego nakazano opłacanie podatków także z mocą wsteczną.

Doktryna Carranzy była  w swym wydźwięku dość radykalna oraz promowała izolacjonizm państwowy Meksyku. Nie wpłynęła także na poprawę stosunków międzynarodowych ze Stanami. Miała gloryfikować wolność i niezależność, wypromować kapitał państwowy, skonsolidować społeczeństwo oraz doprowadzić do przeprowadzenia niezbędnych reform. Doktryna Carranzy była z założenia antyimperialistyczna.