Doktryna Hallsteina - definicja, wyjaśnienie, opracowanie

Doktryną Hallsteina nazywa się teorię, która funkcjonowała na terenie Republiki Federalnej Niemiec. Powstała w 1955 roku, została stworzona przez niemieckiego polityka oraz walczącego o postępującą integrację europejską profesora prawa międzynarodowego - Waltera Hallsteina, aczkolwiek pojawiały się głosy, że Hallstein był jedynie jej współtwórcą. Zgodnie z tą myślą, RFN nie powinna utrzymywać kontaktów z państwami, w których uznawano istnienie NRD. Wyjątek stanowił Związek Radziecki. Ponadto, wyłącznie RFN, jako jedyny reprezentant obywateli niemieckich, miała prawo występować za granicą. Doktryna profesora Hallsteina nigdy nie została uznana przez władze NRD, gdzie z kolei powstał jej odpowiednik, nazwany od imienia jego twórcy doktryną Ulbricha.

Przyczyna powstania doktryny Hallsteina leży w analogicznym postępowaniu Stanów Zjednoczonych wobec Chin i ZSRR, kiedy to USA postanowiły nie utrzymywać kontaktów dyplomatycznych w pierwszym okresie rozkwitu ustroju komunistycznego, czy też wobec Korei i Wietnamu. Koncepcja sama w sobie była niezwykle delikatnej natury, groziła bowiem izolacją polityczną RFN, w szczególności ze strony państw, które uprzednio podjęły stosunki dyplomatyczne z NRD. W rzeczywistości doktryna miała zastosowanie praktyczne zaledwie dwukrotnie. Miało miejsce z kolei wielokrotne zrywanie stosunków dyplomatycznych z RFN przez kraje arabskie, aczkolwiek nie wiązało się to z automatycznym nawiązaniem ich z NRD. Prawdziwa polityczna walka pomiędzy obydwoma niemieckimi państwami o dominację na arenie międzynarodowej rozpoczęła się w 1969 roku. Wiązało się to z ponoszeniem wielu politycznych i ekonomicznych ustępstw, na które państwa niemieckie się zgadzały, żeby tylko uzyskać przewagę. 

Zasada ta była stosowana do 1972 roku, kiedy to został podpisany układ pomiędzy RFN i NRD.