Doktryna grubej pałki - T. Roosevelt - definicja, opracowanie

Doktryna grubej pałki, nazywana także rewizją doktryny Monero lub jej rooseveltowskim uzupełnieniem, została stworzona przez dwudziestego szóstego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Theodore Roosevelt przedstawił ją w swoim przemówieniu w 1903 roku. Stanowiła ona istotną zmianę w wyglądzie polityki zagranicznej, stosowanej przez władze USA. Do momentu ogłoszenia doktryny grubej pałki kierowano się zaleceniami zawartymi w doktrynie Monroe, która postulowała przede wszystkim izolacjonizm Stanów oraz odseparowanie ich interesów od potrzeb państw europejskich. Okres obowiązywania doktryny prezydenta Monroe obejmował ponad osiemdziesiąt lat. Miało to niebagatelny wpływ na rozwój ekonomiczny tego kraju.

Rooseveltowska rewizja tej doktryny polegała na próbie odnalezienia rozwiązania, które umożliwiłoby Stanom ingerowanie w pewne kwestie bez konieczności udostępnienia takiej możliwości przedstawicielom państw europejskich. Początkowo dotyczyło to sytuacji, w jakiej znalazła się Wenezuela na początku XX wieku. Zbrojna interwencja Niemiec oraz zbombardowanie Wenezueli stanowiły przyczynę powstania tej teorii.

Doktryna grubej pałki zasadniczo pozwalała Stanom Zjednoczonym na ingerowanie w politykę państw na kontynencie Ameryki Południowej. Jedno z jej założeń mówiło, iż jest to niezbędne dla utrzymania integralności tego kontynentu oraz zapewnienia bezpieczeństwa także samym Stanom. Miał na to wpływ również systematyczny rozwój USA pod względem militarnym i technologicznym, szczególny zaś rozkwit przeżywała amerykańska flota. Tym samym Stany Zjednoczone w formie oficjalnej przyjęły postanowienie, iż mogą bez żadnego nadzoru sprawować kontrolę nad innymi państwami. Roosevelt określił pozycję Stanów jako żandarma z grubą pałką, od którego to określenia wzięło się nazewnictwo doktryny.

Doktryna grubej pałki stanowiła przykład neokolonializmu Stanów. Została ona wykorzystana pięć razy w historii.