Maximilien de Robespierre - biografia, życiorys

Maximilien Marie Isidore de Robespierre urodził się 6 maja 1758 w Arras, był jednym z wiodących organizatorów rewolucji francuskiej, liderem klubu jakobinów. Wywodził się z familii prawniczej. Już przodkowie jego ojca, Francois byli związani z branżą jurystyczną. Matka, Jacqueline Carraut pochodziła natomiast z prostej rodziny. Związek Robespierre’a z córką piwowara uchodził w oczach społeczeństwa za mezalians. Matka chłopca zmarła przy piątym porodzie, a ojciec, załamany takim obrotem spraw zostawił małego Maksymiliana oraz czworo jego rodzeństwa na utrzymaniu rodziny żony.

Chłopiec zdobył gruntowne podstawy wykształcenia ze wskazaniem na zasady wiary katolickiej, co nie przyniosło skutków w postaci żarliwej pobożności. Robespierre opowiadał się po stronie deizmu. Poparcie biskupa Arras zaowocowało stypendium na naukę w paryskiej szkole średniej im. Ludwika Wielkiego. Po ukończeniu liceum, udał się na studia prawnicze. Praktykował w Paryżu, jednak porzucił to stolicę i powrócił do rodzinnej miejscowości, gdzie rozpoczęła się jego kariera adwokacka.

Od 1781 roku był członkiem Akademii zajmującej się działalnością  kulturalno-filozoficzną. Już jego średnich lotów poezja cieszyła się popularnością, lecz na wyższym poziomie stały rozprawy o etyce prawa. W 1788 roku wybrano go deputowanym Stanu Trzeciego. Wyborców zawdzięczał swojej uczciwości i bezinteresowności, z jaką wspierał ubogich mieszkańców.

Rozgłos przyniosły Robespierre'owi przemówienia, w których  przestawił się jako antagonista kary śmierci. Przynależał do lewicy zgromadzenia. Od początku jako polityk cieszył się uznaniem i utrzymywał stronników pośród ludu paryskiego. Maximilien Robespierre od początku grał istotną rolę w ugrupowaniu zwanym Klubem Jakobinów. Robespierre żył i mieszkał w przeciętnych warunkach, co zwiększało uwielbienie jego osoby w oczach ludu. Po rozwiązaniu Konstytuanty wrócił tymczasowo do Arres, jednak na stałe osiadł w Paryżu.

Choć stracił możliwość udziału w parlamencie, aktywnie udzielał się w szeregach jakobinów. Krąg jego zwolenników powiększał się z czasem. Kiedy 10 sierpnia 1792 roku został wybrany członkiem Konwentu Narodowego. Wygłosił mowę popierająca skazanie na śmierć króla. W 1973 roku przystąpił do Komitetu Ocalenia Publicznego i stał się jednym z jego czołowych przedstawicieli.

Za jego sprawą zniesiono poddaństwo feudalne, zapanowano nad stałym poziomem płac oraz cen, nałożono podatki na burżuazję, natomiast chłopom przyznano grunty odebrane Kościołowi. Znalazły się także środki na utrzymanie armii. Rozpowszechniono wpływy rozumowe, rozpropagowano patriotyzm oraz wprowadzono kalendarz rewolucyjny godzący w Kościół katolicki. Francja rewolucyjna powoli podnosiła się z kryzysu. Z opozycjonistami postępowano bezlitośnie i stanowczo, często skracano ich o głowy. Autorstwa Robespierre’a była konstytucja jakobińska opowiadająca się za powszechnym głosowaniem, która nie znalazła zastosowania w ogarniętej wojną Francji. Starał się, by w jego kraju obowiązującą religią był kult Istoty Najwyższej. Za czasów jego panowania Francja umocniła swoją pozycję na arenie europejskiej.

W 1794 roku został obalony przez Konwent Narodowy i stracony na gilotynie bez uprzedniego sądu dnia 27 lipca.