Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
unikalne i sprawdzone wypracowania

Hannah Arendt - biografia, życiorys

Jedna z najsłynniejszych myślicielek politycznych XX wieku. Jej działalność naukowa sytuowała się na styku filozofii, politologii i socjologii. Arendt urodziła się w 1906 roku w niemieckim Linden. Pochodziła z zamożnej rodziny pruskich Żydów, dzieciństwo spędziła w Królewcu. Od 1924 roku studiowała filozofię, teologię i grekę w Marburu i Królewcu. Naukę zakończyła w 1929 roku pisząc pracę doktorską pod kierunkiem Karla Jaspersa. Doktorat dotyczył pojęcia miłości w filozofii św. Augustyna. Podczas studiów zetknęła się również z Edmundem Husserlem oraz Martinem Heideggerem. Z Heideggerem połączył ją długoletni związek, przerwany wstąpieniem filozofa do NSDAP.

W 1933 roku, po dojściu Hitlera do władzy, Arendt wyemigrowała do Francji, gdzie również dosięgło ją widmo nazizmu. W 1940 roku została internowana. Po ucieczce z obozu przez Hiszpanię przedostała się do Stanów Zjednoczonych. W 1951 roku uzyskała amerykańskie obywatelstwo. W USA nastąpił rozkwit jej kariery naukowej. W latach 1963-1967 była profesorem Uniwersytetu w Chicago. Od 1967 roku objęła profesurę w New School for Social Research w Nowym Jorku, z uczelnią związana była do 1975 roku. Aktywnie angażowała się w ruch na rzecz ocalenia dziedzictwa europejskich Żydów. Do 1952 roku należała do komisji zajmującej się zachowaniem kulturalnego dorobku żydowskiego. Arend wielokrotnie potępiała jednak ideę syjonizmu oraz stworzenia Państwa Żydowskiego w Palestynie, była zdecydowaną zwolenniczką asymilacji obywateli pochodzenia żydowskiego ze społeczeństwem, w którym żyją. Nigdy jednak nie angażowała się politycznie.

W jej dorobku naukowym widać silną inspirację filozofią starożytną oraz myślą Immanuela Kanta. Do największych sukcesów naukowych Arendt zalicza się przede wszystkim sformułowanie teorii totalitaryzmu. Badaczka wskazywała na wspólne podstawy i korzenie dwóch największych totalitaryzmów w dziejach ludzkości – nazizmu i stalinizmu. Oba systemy analizowała pod kątem politycznym i ideologicznym. Jako wspólne mianowniki dyktatur wymieniła: antysemityzm, zmasowany terror, wszechobecną propagandę, indoktrynację, przesunięcie władzy z wojska na policję i tajne służby oraz umasowienie społeczeństw. Głosiła również tezę o „śmierci kultury” po Holocauście. Udowadniała, że wraz z totalitaryzmem niemieckim i radzieckim nastąpiło zerwanie ciągłości tradycji europejskiej. Dużą uwagę przywiązywała do refleksji nad pojęciem rewolucji. Rewolucję francuską i bolszewicką uznała za rebelię, która całkowicie zburzyła stary porządek społeczny i zaprowadziła zupełnie nowy ład.

Swoje refleksje zawarła w dziełach: „Korzenie totalitaryzmu” (1951), „Kondycja ludzka” (1958), „O rewolucji” (1963), „Eeichmann w Jerozolimie. Rzecz o banalności zła” (1963), „Myślenie” (1971). Wzbudzającą wiele kontrowersji pracę „Eeichmann w Jerozolimie...”, Arendt opublikowała po procesie zbrodniarza nazistowskiego, którego świadkiem była w Jerozolimie. Jako największe zalety prac naukowych badaczki krytycy wymieniają przede wszystkim odkrywczą analizę historyczną połączoną z głęboką analizą filozoficzną i etyczną. Badaczka była laureatką wielu prestiżowych nagród, w tym nagrody imienia Zygmunta Freuda przyznanej przez Niemiecką Akademię w 1967 roku.

Hannah Arendt zmarła w 1975 roku.

Podobne wypracowania do Hannah Arendt - biografia, życiorys