Kolonizacja niemiecka w Europie Środkowej w XII i XIII wieku

Słabość państw słowiańskich sprawiała, że tereny przez nie opanowane stały się celem ekspansji panów feudalnych i rycerstwa niemieckiego. Począwszy od XII wieku, Niemcy, pozorując zabiegi chrystianizacyjne, przystąpili do podboju ziem wschodnich. Rezultatem stuletnich najazdów było zniszczenie państwa Słowian połabskich i powiększenie obszarów niemieckich marchii wschodnich. Coraz większą rolę odgrywać miała zwłaszcza Marchia Północna - w rękach Albrechta Niedźwiedzia i jego następców znalazły się południowo-zachodnie ziemie księstw Pomorza Zachodniego (Brandenburgia).

Po dokonaniu ekspansji władcom niemieckim coraz mocniej zależało na sprowadzeniu na wschodnie pustkowia osadników zachodnich. W czasach szybko rozwijającej się gospodarki towarowo-pieniężnej szukanie nowych źródeł dochodu było rzeczą naturalną. Grody obsadzone zostały załogami wojskowymi oraz osadnikami z Saksonii i Frankonii. Jako że kolonizacja przynosiła duże zyski, władcy i możnowładcy słowiańscy postanowili na własną rękę ściągać osadników.

Przybysze wywodzili się z różnych stanów. Do miast i grodów przybywali kupcy i rzemieślnicy; w rolę organizatorów i założycieli nowych wsi wcielali się drobni rycerze. W ślad...