Plan 6-letni 1950-1955

Pozytywne skutki Planu Trzyletniego sprawiły, że komuniści zaczęli myśleć o dalszych rozwiązaniach, majacych na celu ożywienie gospodarcze. 21 lipca 1950 roku ogłoszono wprowadzenie w życie Planu Sześcioletniego, który główny nacisk kładł na rozwój przemysłu ciężkiego. Pełna nazwa ustawy brzmiała „O 6-letnim planie rozwoju gospodarczego i budowy podstaw socjalizmu na lata 1950 - 1955". Wstęp dokumentu poświęcony był przypomnieniu zwycięstwa  Armii Czerwonej nad hitlerowcami, wspomnieniu złamania potęgi kapitalizmu i wyzwolenia się spod jego jarzma i objeciu rządów przez władzę ludową.

Merytoryczne założenia planu stwierdzały, że  produkcja przemysłowa miała wzrosnąć, w stosunku do produkcji z roku 1949, o 158 % , a rolnicza o 50%.  Skoncentrowano się zwłaszcza na przemyśle ciężkim - najważniejszą inwestycją planu była podkrakowska huta. Na płaszczyźnie rolniczej chciano przekształcić indywidualne gospodarstwa rolne w społeczne (mówiono o uspołecznieniu indywidualnych gospodarstw), bądź państwowe.

W pierwszym roku planu produkcja przemysłowa wzrosła o 30%, rolna o 13%, a sukces sprawił, że postanowiono w latach kolejnych podnieść planowany wzrost. Rozpoczął się okres bardzo intensywnej  propagandy, kreowano nowych przodowników pracy, prasa codziennie dawała mnóstwo przykładów na entuzjazm „ludzi pracy", do wiadomości przekazywano informacje o ciągłym przekraczaniu norm. Wzbudzano chęć do ciągłego współzawodnictwa. Faktycznie jednak modyfikacja pierwotnych założen przyniosła negatywne skutki - nic nie było na czas: opóźniały się dostawy materiałów, a tym samym prace niejednokrotnie stały w miejscu. Obniżyła się także jakość pracy, bowiem wciąż rósł wysiłek fizyczny każdego pracownika, a propaganda namawiała jeszcze do kolejnego przekraczania możliwości i „dzielnego budowania socjalizmu". Wszystko tym bardziej komplikowała rozbudowana biurokracja.

Znacznie pogorszył się stan materialny społeczeństwa, co przekładało się na obniżenie sprzedaży żywności. O ile w roku 1950 płace rosły szybciej niż ceny, tak już w kolejnych latach stało się na odwrót (rok 1953 to maksymalne podniesienie cen). Zaostrzono także dyscyplinę pracy - wraz z dniem 19 kwietnia 1950 roku została wydana ustawa o „socjalistycznej dyscyplinie pracy". Za jej naruszenie groził sąd. Jeżeli ktoś opuścił cztery dni pracy bez usprawiedliwienia, mógł liczyć się z wysłaniem go do obozu pracy.

Plan nie spełnił założeń, a rachunek wystawiono mu w roku 1956 - wystąpieniami robotniczymi.