Organizacja państewek chrześcijańskich w Ziemi Świętej

Po niepowodzeniu spontanicznej krucjaty ludowej, zachodni świat chrześcijański zmobilizował w końcu realne siły, które miały wyswobodzić Ziemię Święta spod okupacji muzułmańskiej. Jesienią roku 1096 z całej niemal Europy wyruszyły w kierunku Jerozolimy różnorakie grupy rycerzy. Wart podkreślenia jest fakt, iż na udział w krucjacie nie zdecydował się żaden spośród koronowanych władców chrześcijańskich a jedynie pomniejsi książęta i hrabiowie. Do najznaczniejszych z nich należeli np. hrabia Tuluzy Rajmund z Saint Gilles, który przewodził Prowansalczykom z południa Francji, książęta Dolnej Lotaryngii (francuskiej części Cesarstwa Niemieckiego) - bracia Godfryd i Baldwin z Bouillon oraz Boemund - dowódca Normanów z południowych Włoch, któremu towarzyszył jego siostrzeniec - Tankred. Każdy z nich wraz z podległym sobie wojskiem obrał nieco odmienną trasę dotarcia do Konstantynopola - punktu zbornego dla wszystkich biorących udział w pierwszej krucjacie wojsk chrześcijańskich. Prowansalczycy wybrali drogę lądową przez północne Włochy i Dalmację, Normanowie włoscy, po połączeniu ze swoimi ziomkami z Normandii, przeprawili się przez Morze Adriatyckie do Grecji i dalej do Konstantynopola natomiast Niemcy pomaszerowali długą...