Ignacy Paderewski - biografia, życiorys

Ignacy Paderewski, wybitny pianista i polityk, urodził się w 1860 roku w Kuryłówce na Podolu. Jego rodzina miała pochodzenie szlacheckie i tytułowała się herbem Jelita. Matka Poliksena osierociła chłopca niedługo po jego urodzeniu. Początkowo opiekę nad dzieckiem sprawował ojciec, uczestnik powstania styczniowego. Po jego śmierci Paderewski i jego siostra, Antonina, byli wychowywani przez ciotkę. Największy wpływ na ukształtowanie osobowości chłopca miał jednak Michał Babiński – uczestnik powstania listopadowego oraz nauczyciel  Paderewskiego. Kształcił go w zakresie historii, geografii, języka francuskiego i literatury.

Już we wczesnej młodości chłopiec zaczął pokazywać swój talent muzyczny. Od 1972 do 1878 roku kształcił się w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Pobierał tam nauki w zakresie gry na fortepianie, a jego nauczycielami byli wybitni Rudol Strobl, Juliusz Janota i Roman Schloczer. Instytut ukończył z wyróżnieniem, zaraz potem zaczął pracować tam jako nauczyciel gry na fortepianie. Paderewski dorabiał wówczas do pensji grając na imprezach okolicznościowych oraz udzielając prywatnych lekcji gry. W 1880 roku poślubił Antoninę Korsakównę, która bardzo szybko zmarła pozostawiając Paderewskiego z chorym synem. Po śmierci żony kompozytor wyjechał do Berlina. Pobyt w Niemczech przyniósł mu cenne znajomości – poznał między innymi Helenę Modrzejewską, która sfinansowała jego naukę w Wiedniu. Paderewski kształcił się tam pod kierunkiem Teodora Leszetyckiego. W 1888 roku Paderewski dał pierwszy duży koncert w Paryżu, który spotkał się z ogromnym uznaniem publiczności. We Francji muzyk zaprzyjaźnił się również z kompozytorem Camille Saint- Saensem.

Ogromny zaszczyt spotkał Paderewskiego podczas pobytu w Londynie – występował przed samą królową Wiktorią. W latach 1891-1892 kompozytor udał się w trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych, która zakończyła się jego wielkim sukcesem. Podczas pobytu w USA kompozytor odniósł poważną kontuzję dłoni, która zagroziła mu zakończeniem kariery. Sprawność dłoni przywrócił pionier niemieckiego chirurgii Friedrich Lange. W 1899 roku wziął za żonę Helenę Górską, z którą osiadł w Szwajcarii, w posiadłości Riond-Bosson w Tolochenaz. Jedyną, ale bardzo wysoko ocenianą operą skomponowaną przez Ignacego Paderewskiego, była „Manru”. Prapremiera odbyła się w 1901 roku w Dreźnie, potem dzieło wystawiane było na scenach we Lwowie i  Nowym Jorku.

Po wybuchu I wojny światowej Paderewski bardzo aktywnie angażował się w pomoc Polakom wykorzystując w tym celu swą olbrzymią popularność. W 1915 roku wraz z Henrykiem Sienkiewiczem stworzył Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Przed każdym swoim muzycznym występem Paderewski wygłaszał krótkie przemówienia, w których postulował za przywróceniem Polsce niepodległości. W 1917 roku udało mu się spotkać z prezydentem Stanów Zjednoczonych, któremu przekazał memoriał na temat sytuacji wewnętrznej i międzynarodowej Polski. W tym samym roku został amerykańskim przedstawicielem Komitetu Narodowego Polskiego. Po objęciu władzy przez Józefa Piłsudskiego Paderewski wróci do Polski. Doprowadził do porozumienia pomiędzy obozem piłsudczyków i grupą skupioną wokół Dmowskiego. W 1919 roku został mianowany premierem, jednocześnie pełnił również funkcję ministra spraw zagranicznych. Reprezentował Polskę na paryskiej konferencji, która kończyła I wojnę światową. Wspierał również powstanie polsko-amerykańskiej Eskadry Lotniczej im. Tadeusza Kościuszki, która miała walczyć z bolszewikami w Polsce.

Mimo wielu sprawnych działań, rząd Paderewskiego był krytykowany zarówno przez prawicę, jak i lewicę. W grudniu 1919 roku premier podał się do dymisji, po czym wyjechał do Szwajcarii. Do Polski powrócił w czasie wojny polsko-bolszewickiej. W tym czasie został mianowany przedstawicielem rządu polskiego w Lidze Narodów. Rok później zrezygnował z tej funkcji. Po wybuchu II wojny światowej Paderewski wszedł w skład rządu emigracyjnego. Pełnił funkcje przewodniczącego Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie, która była namiastką polskiego sejmu. Dzięki jego działaniom dyplomatycznym rząd Sikorskiego otrzymał środki finansowe na uzbrojenie polskich sił zbrojnych na Zachodzie.

Ignacy Paderewski zmarł w 1941 roku na zapalenie płuc. Początkowo jego ciało spoczęło na Narodowym Cmentarzu w Arlington, w 1992 roku zostało sprowadzone do Polski i pochowane w archikatedrze Św. Jana w Warszawie. Paderewski został również pośmiertnie odznaczony orderem Virtuti Militari.