Powstanie Rzymu - legenda - streszczenie

Chyba każdy z nas słyszał legendę o Romulusie i Remusie, dwóch braciach bliźniakach karmionych przez wilczycę. Byli oni synami boga wojny Marsa i kobiety o imieniu Rea. Co ciekawe, Rea - podobnie jak w chrześcijaństwie Maryja - miała być brzemienna, nie zatracając przy tym dziewictwa. Pewnego dnia chłopców napotkał pasterz o imieniu Faustulus i zabrał ich do siebie. Wraz ze swą małżonką podjął się wychowania tajemniczych młodzieńców. Wyrośli z nich piękni i silni mężczyźni. Kiedy dorośli, natknęli się na niejakiego Numitora, który okazał się być ich dziadkiem. Wtedy też zrodził się w ich głowach plan, by obalić Amuliusa i zamiast niego na tronie umieścić swojego dziadka. Tak też uczynili, zabijając przy tym konkurenta. Niedługo po tym zdarzeniu bracia postanowili założyć własne miasto – nie wiedzieli jednak od czyjego imienia nadać mu nazwę. Postanowiono zdać się na wolę bogów. Romulus i Remus zaczęli obserwować okolicę – Remus wypatrzył sześć sępów, natomiast Romulus spostrzegł ich dwanaście. Werdykt okazał się jasny. Założone miasto nazwano Rzym. Wydarzenie to datuje się na 21 kwietnia 753 roku p.n.e. i od tego czasu liczy się upływ czasu w całym imperium. Takiej też wersji byli wierni starożytni Rzymianie uznając, iż ich ukochane miasto zostało założone w połowie VIII wieku p.n.e. Jednak jak było naprawdę?

W rzeczywistości Rzym został założony przez Latynów i miało to miejsce już w epoce żelaza. Latyni zajmowali się głównie wypasem owiec, choć z czasem podjęli się też pracy w rzemiośle oraz handlu z sąsiadami. Zresztą powszechnie uznaje się, iż wzrost znaczenia Rzymu łączy się ze sprzedażą soli, pochodzącej z solanek umiejscowionych u ujścia Tybru. Dzięki temu miasto szybko zaczęło się bogacić, rosła też jego populacja. Wiązało się to z rozbudową i rozszerzaniem przestrzeni miejskiej, a także ze wzrostem znaczenia miasta w regionie, a potem także uzyskaniem statusu stolicy Imperium.