Sejmy i sejmiki szlacheckie w I Rzeczpospolitej - typy i znaczenie

Sejmiki ziemskie były zjazdem szlachty z danej ziemi lub prowincji, kontynuacją dawnych wieców dzielnicowych. U schyłku XIV w. stały się organem samorządu szlacheckiego określonego terytorium, działającym wspólnie z radą panów. Uchwały podejmowane na sejmikach obowiązywały szlachtę danej ziemi lub prowincji - na sejmikach ziemskich określano obowiązki chłopów, zawierano umowy między sasiadującymi ziemiami dotyczące zbiegostwa chłopów, uzgadniano z przedstawicielami koscioła tzw. dziesięciny. Sejmiki miały własny skrab z którego fundusze przeznaczano na opłacanie wysyłach do króla posłów. W drugiej połowie XV w. po uzyskaniu przez szlachtę przywilejów sejmiki ziemskie czy też szlacheckie pełniły funkcje ustawodawcze. Król bez ich zgody nie mógł zwoływać pospolitego ruszenia i nałożyć nowych podatków. Podobnie nie miał prawa zawierać przymierzy i wydawać nowych aktów.

W momencie uformowania się sejmu walnego zmieniła się rola sejmików. Zachowały one swoje znaczenie w obrębie danej ziemi lub prowincji jako sejmiki przedsejmowe i sejmiki generalne, sejmiki kapturowe, sejmiki deputackie. Najistotniejsza rolę odgrywały sejmiki przedsejmowe. Do ich zadań należał wybór posłów danej ziemi na sejm walny. Na sejmikach przedsejmowych dokonywano wyboru posłów na sejm oraz wysłuchiwano listu królewskiego, w którym przedstawiano powody zwołania sejmu. Sejmik układa instrukcję poselską. Uchwały sejmikowe nazywano laudami.

Uprawnienia sejmiku został ograniczone w momencie postanowień sejmu niemego w 1717 r.