Układ o ograniczeniu zbrojeń strategicznych - SALT I (1972 r.)

Stosunki panujące na linii Waszyngton-Moskwa praktycznie przez całą II połowę XX w. określa się dzisiaj mianem „zimnej wojny”. Ciągłe konflikty polityczne oraz nabierający coraz większego rozmachu wyścig zbrojeń doprowadziły u progu lat 70. XX w. do realnej groźby wybuchu globalnego konfliktu nuklearnego. Równoległe rozwijanie przez Stany Zjednoczone i Związek Radziecki programów badań nad bronią jądrową skutecznie realizowało przyjętą przez oba mocarstwa strategię zastraszania przeciwnika.

Przełomowym momentem w historii stosunków amerykańsko-radzieckich w czasie trwania zimnej wojny był podpisany 26. maja 1972 r. pierwszy oficjalny międzynarodowy układ o ograniczeniu zbrojeń atomowych nazywany potocznie SALT I (ang. Strategic Arms Limitation Treaty). Podczas wizyty prezydenta USA Richarda Nixona w Moskwie sfinalizowane zostały trwające już od 1969 r. negocjacje dotyczące redukcji przez oba państwa systemów obrony przeciwrakietowej. Ostatecznie liczbę wyrzutni rakietowych ograniczono do stu, a do sześciu zlimitowano liczbę posiadanych stacji radiolokacyjnych. Układ miał wejść w życie w dniu 3. października 1972 r.

Na temat SALT I panowała powszechnie opinia, że w rzeczywistości był on porażką strony amerykańskiej, ponieważ posiadając wyraźną przewagę w kwestii broni jądrowej nad ZSRR musiały one zrównać się ze stanem deklarowanym przez oponenta. Układ de facto naruszył równowagę strategiczną na stronę ZSRR.

Mimo górnolotnych deklaracji i szumnych zapowiedzi przywódców obu państw, układ nie był rygorystycznie przestrzegany, zwłaszcza przez Związek Radziecki. Latach późniejszych Rosjanie tłumaczyli się m.in. tym, że nowy radziecki pocisk UR-100 jest bronią o charakterze defensywnym i nie podlega obostrzeniom traktatu z 1972 r., co było oczywistą nieprawdą.