Fidel Castro - biografia, życiorys

Fidel Castro, jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci historycznych, urodził się w 1926 roku w Biranie. Pochodził z zamożnej rodziny, jego ojciec był plantatorem trzciny cukrowej. Jako dziecko Castro pracował przy uprawie trzciny, lecz kiedy miał 6 lat rodzice zdecydowali się posłać chłopca do szkoły. Młody Fidel rozpoczął naukę w jezuickich kolegiach: kolejno w Colegio Lasalle i Colegio Dolores w Santiago de Cuba. Od 1942 roku uczęszczał do szkoły średniej Colegio Belen w Hawanie. Placówkę również prowadzili jezuici. Podczas nauki w szkole Castro odnosił szczególe sukcesy na polu sportowym. Dziedziną, w której czuł się najmocniejszy, był baseball. Szkołę ukończył w 1945 roku, po czym rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Hawanie.

Po ukończeniu nauki Castro otworzył kancelarię prawną, specjalizował się przede wszystkim w prawie cywilnym (doktorat) i dyplomatycznym (licencjat). W swojej praktyce zawodowej skupiał się przede wszystkim na obronie praw najbiedniejszych. Castro chciał rozpocząć karierę polityczną, ale start w wyborach parlamentarnych uniemożliwił mu Fulgencjo Batista obalając legalną władzę prezydenta Socarrasa. Castro skierował do sądu pozew, oskarżając Batistę o złamanie konstytucji. Z rozczarowaniem przyjął decyzję o oddaleniu oskarżenia.  Wyczerpując legalne sposoby walki z dyktaturą Batisty, Fidel Castro zdecydował się na podziemną walkę zbrojną. 26 lipca 1953 roku zaatakował koszary Moncada w prowincji Oriente. 165-osobowy oddział został doszczętnie rozbity. Fidel wraz ze swoim bratem Raulem trafili do więzienia z wyrokiem skazującym na 15 lat pozbawienia wolności. Wyrok nie został jednak zrealizowany – w 1955 roku bracia opuścili więzienie na mocy amnestii.

Castro nie porzucił swych zamierzeń obalenia dyktatury i objęcia władzy w państwie. Jego polityczne plany wzmocnił wyjazd do Meksyku, podczas którego poznał Ernesto „Che” Guevarę. Wraz z nim zorganizował Ruch 26 Lipca. Pierwszy atak znów się nie powiódł. Z osiemdziesięciu jeden ochotników biorących udział w akcji przeżyło jedynie dwunastu. Porażka zmusiła ich do wycofania się w góry Sierra Maestra i walki partyzanckiej. Oddział partyzancki kierowany prze Castro i „Che” Guevarę szybko rósł w siłę. Kolejne zwycięstwa i stopniowe opanowywanie wyspy zmusiło Fulgencio Batistę do ucieczki z kraju. Emigracja dyktatora w 1959 roku przypieczętowała zwycięstwo rewolucji.

Fidel Castro pełnił funkcję prezydenta i premiera Republiki Kuby od 1 stycznia 1959 roku do 24 lutego 2008 roku. Był również długoletnim pierwszym sekretarzem Komunistycznej Partii Kuby (do 2010 roku). Fidel Castro, z racji dowodzenia armią rewolucjonistów, nosi przydomek „El Comendante”. Rząd Fidela Castro najszybciej został uznany przez Stany Zjednoczone.  Władza Castro miała również poparcie Kościoła Katolickiego. Po rozpoczęciu nacjonalizacji własności amerykańskiej na wyspie stosunki między rządem w Hawanie a rządem amerykańskim znacznie się ochłodziły. Zupełne zerwanie stosunków dyplomatycznych pomiędzy państwami nastąpiło po nawiązaniu przez Kubę przyjaznych stosunków z ZSRR, a potem z innymi krajami bloku komunistycznego. W 1961 roku Ameryka podjęła zbrojną interwencję przeciwko rządowi Castro. 17 kwietnia wojska amerykańskie wylądowały w Zatoce Świn, ale zostały rozgromione przez wojska Republiki.

Kolejne załamanie na linii Kuba-USA nastąpiło rok później i popularnie nazywane jest kryzysem kubańskim. CIA odkryło na wyspie konstrukcję, która pozwalała podejrzewać możliwość rozmieszczenia na Kubie rosyjskich rakiet balistycznych. Nad światem zawisło wówczas widmo wojny atomowej, flota amerykańska zablokowała Kubę. Sytuację uratowała decyzja Rosji o rezygnacji z planów rozmieszczenia rakiet.