Ignacy Jan Paderewski - biografia, życiorys

Ignacy Jan Paderewski, pianista i kompozytor, premier Polski w 1919 roku, urodził się w 6 listopada 1860 roku w Kuryłówce leżącej na Podolu. Jego ojciec, administrator ziemski był uczestnikiem powstania styczniowego, byłym więźniem kijowskim. Matka – Poliksena Nowicka umarła niedługo po przyjściu Ignacego na świat. Opiekę nad małym Paderewskim przejął jego ojciec, a później ciotka. Nauczycielem Ignacego w latach dziecięcych był Michał Babiński, który wpajał chłopcu niezbędną wiedzę z zakresu języka i literatury polskiej, historii, geografii oraz nauczał go języka francuskiego.

Muzyczny talent Paderewskiego dawał o sobie znać od najwcześniejszych lat, kiedy Ignacy podejmował pierwsze próby artystyczne na fortepianie swoich rodziców. Kiedy dorósł, podjął edukację muzyczną w warszawskim Instytucie Muzycznym (1872–1878). Gry na fortepianie, jak i teorii muzyki nauczali go Rudolf Strobel, Kuliusz Janota, Roman Schloczer, Paweł Schloczer i Gustaw Regulski. Po ukończeniu Konserwatorium Warszawskiego został w nim nauczycielem kursu fortepianowego. Zarabiał na życie z pensji nauczycielskiej, udzielał także prywatnych lekcji, grał na przyjęciach. 

17 stycznia 1880 ożenił się z Anną Korsak, która urodziła mu syna Alfreda. Sama zmarła zaledwie rok później. W 1881 roku Paderewski opuścił Polskę i udał się do Berlina, aby ćwiczyć sztukę gry na fortepianie. Systematycznie i obsesyjnie wręcz doskonalił swoje umiejętności. Dzięki darowiźnie aktorki Heleny Modrzejewskiej mógł dokształcać się w Wiedniu, gdzie prowadził go Teodor Leszetycki.

W 1888 roku zagrał pierwszy koncert w Paryżu. Wydarzenie uznano za duży sukces i otworzyło przed Paderewskim drzwi do dalszej kariery. Kolejne popisy talentu dawał w Londynie, m.in. przed królową Wiktorią. Z powodu problemów materialnych zmuszony był koncertować po Stanach Zjednoczonych (1891–1892), co ostatecznie skończyło się przeprowadzką na stałe do USA. Tam nieomal nie zakończył kariery z powodu poważnej kontuzji dłoni. Powrót do zdrowia zawdzięczał niemieckiemu chirurgowi Friedrichowi Lange.

W Stanach cieszył się dużą popularnością – zarówno ze względu na swój nieprzeciętny talent, jak i ujmująca powierzchowność. W maju 1899 zawarł drugie małżeństwo, tym razem z Heleną Górską. Jego druga żona zmarła 16 stycznia 1934 roku. Małżeństwo przeprowadziło się po ślubie do Szwajcarii, gdzie zamieszkali w posiadłości Riond-Bosson. Tutaj doszło do skomponowania opery „Manru”, którą wystawiono w Dreźnie (1901 rok), we Lwowie, a w końcu w amerykańskiej Metropolitan Opera (premiera 14 lutego 1902 roku).

W trakcie pobytu w USA, podczas I wojny światowej Ignacy Paderewski zajął się działalnością polityczną. Reprezentował w Stanach Zjednoczonych Polski Komitet Narodowy (1917), podobnie jak i w Paryżu. Gromadził środki finansowe dla ofiar wojny. Zlecił wykonanie pomnika uwieczniającego wojska zwycięskie wojska polskie pod Grunwaldem, który to monument autorstwa Antoniego Wiwulskiego stoi po dziś dzień w Krakowie. Był współzałożycielem (z Henrykiem Sienkiewiczem) Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Dzięki znajomości z wiceprezydentem Edwardem Housem oraz prezydentem Wilsonem przyczynił się do zamieszczenia kwestii niepodległości kraju polskiego w 14 punktach Wilsona.

25 grudnia 1918 roku Ignacy Paderewski wrócił do Polski.  Najpierw zawitał do Gdańska, a następnie do Poznania, gdzie spotkał się z niezmiernie ciepłym przyjęciem. W trakcie późniejszego pobytu w Warszawie pośredniczył w konflikcie pomiędzy Józefem Piłsudskim a Romanem Dmowskim. W roku 1919 był premierem, zajmował także stanowisko ministra spraw zagranicznych. W grudniu podał się do dymisji. Był reprezentantem polskim w stolicy Francji na konferencji uwieńczonej podpisaniem traktatu wersalskiego. Przebywał w rodzinnym kraju w trakcie wojny polsko-bolszewickiej. Mianowano go wysłannikiem polskiego rządku do Ligi Narodów.

Powrócił do Stanów Zjednoczonych w 1922 roku. Tam dawał niezwykle dochodowe koncerty. Zarobiony majątek przeznaczył w części na cele charytatywne. W 1936 roku był członkiem politycznego porozumienia działaczy stronnictw centrowych, domagającego się demokratyzacji państwa, znanego pod nazwą Front Morges.

Po wybuchu II wojny przewodniczył Radzie Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie. Do końca swojego życia parał się działalnością niepodległościową dla Polski. Umarł 29 czerwca 1941 roku. Przyczyną było zapalenie płuc. Początkowo był pochowany na Narodowym Cmentarzu w Darlington. W 1992 roku jego szczątki spoczęły w archikatedrze św. Jana w Warszawie. Ignacy Paderewski był wielokrotnie odznaczany, m.in.: Orderem Orła Białego, pośmiertnie Orderem Virtuti Militari, Orderem Imperium Brytyjskiego, Legią Honorową. Był honorowym obywatelem stolicy Polski.