Kampania antysyjonistyczna 1968

Kampania antysyjonistyczna została rozpętana przez władze PRL-u. Pierwszym sygnałem były wzmianki w prasie, które pojawiły się po dniu 30 stycznia 1968 roku. Wówczas to odbyło się ostatnie przedstawienie „Dziadów”, które następnie zdjęto ze sceny. Wywołało to falę protestów i krytyki - zarówno przedstawicieli sztuki, studentów, jak i pozostałych widzów. Prasa, kontrolowana przez władzę, umyślnie bagatelizowała sytuację, nie podając faktów. Zamiennie pojawiły się artykuły, wskazujące na Żydów, jako inspiratorów publicznych wystąpień. Wraz z dniem 11 marca 1968 roku, zatem w trakcie trwania studenckich protestów, zarówno na Uniwersytecie Warszawskim, jak i pozostałych uczelniach, wyrażających poparcie dla UW, pojawił się artykuł w „Trybunie Ludu”, noszący tytuł: „Wokół zajść na Uniwersytecie Warszawskim”. Wskazywał on jednoznacznie na studentów żydowskich jako prowodyrów zamieszania wywoływanego przez bananową młodzież.

Dnia 19 marca 1968 roku miała miejsce przemowa Władysława Gomułki, w której w sposób zdecydowany wskazywał na Żydów jako obcy element społeczeństwa. Nie tylko pozwoliło to tłumaczyć wiece i inne wystąpienia, ale - co było na pierwszym miejscu - starano się pokazać społeczeństwu, że następuje rozliczenie ze stalinizmem. Usuwani zewsząd Żydzi mieli być symbolem reżimu stalinowskiego.

Antysyjonistyczna kampania doprowadziła do usunięcia z partii wielu jej członków, pochodzenia żydowskiego. Czystki objęły także wojsko, prasę, jak i naukowe instytucje.