Lew Trocki - biografia, życiorys

Lew Dawidowicz Trocki - rewolucjonista rosyjski, urodził się 7 listopada 1879 roku w Janówce. Był pochodzenia żydowskiego, wywodził się z chłopskiej, ateistycznej rodziny, na świat przyszedł jako piąty z ośmiorga dzieci. Uczył się w szkole im. Św. Pawła w Odessie. Chciał kontynuować naukę studiami matematycznymi, ale porzucił te plany na rzecz zaangażowania w rosyjski ruch robotniczy. Wraz z żoną, Aleksandrą Sokołowską oraz grupą przyjaciół zainicjował powstanie Południoworosyjkiego Związku Robotniczego. W 1898 roku doszło do rozwiązania organizacji wskutek jej wykrycia oraz aresztowania jej członków. Rok później Lew Trocki został skazany na zesłanie na Syberię. Tam przebywał w miejscowości Ust’-Kut w okolicach jeziora Bajkał.

Udało mu się zorganizować ucieczkę, do której doszło 1902 roku. Udał się do Europy zachodniej, podróżując na fałszywym paszporcie wystawionym na nazwisko Trocki. Zatrzymał się w Londynie, gdzie spotkał Włodzimierza Lenina. Pod wpływem tego działacza, który dostrzegł w Trockim potencjał, został współredaktorem „Iskry”, organu Socjaldemokratycznej Partii Rosji. Współpraca tych dwóch aktywistów zakończyła się stosunkowo szybko z powodu konfliktów na tle ideologicznym. Trocki odcinał się od leninowskiego obrazu partii i opowiedział się po stronie mienszewików.

W 1905 roku w tajemnicy przybył do Rosji, aby udzielać się w rewolucji jako jeden z najbardziej liczących się działaczy socjalistycznych. Przewodniczył Piotrogrodzkiej Radzie Robotniczej. Nawoływał do przewrotu i  obalenia caratu drogą strajku generalnego. Te poczynania doprowadziły do skazania go na dożywotnią katorgę (ciężkie roboty) w Obdorsku. Po raz kolejny udało mu się wymknąć z rąk wrogów i znaleźć schronienie, tym razem w Szwajcarii. Okres II wojny światowej zdecydował o przenosinach do Paryża. Tam zajmował się pracą w redakcji rosyjskojęzycznego „Naszego słowa”. Stał w opozycji do postawy prowojennej i krytykował innych socjalistów, którzy patriotycznie opowiadali się po stronie władz rodzimych krajów oraz nawoływali do udziału w konfliktach.

Na zjeździe socjalistów w Zimmerwaldzie (wrzesień 1916 r.) wygłosił deklarację końcową. W tym samym roku w odpowiedzi na prośby Rosji, władze Francji doprowadziły do zamknięcia redakcji „Naszego Słowa”. Trockiego wygnano z Francji. Rozpoczęła się jego tułaczka po świecie. Zawitał m.in. do Hiszpanii, z której udał się do Nowego Jorku. (1917 r.). Dopiero po wybuchu rewolucji lutowej pozwolił sobie na wizytę w Rosji. W międzyczasie trafił na krótki okres do obozu jenieckiego w Amherst w Kanadzie.

W Petersburgu zaangażował się w aktywność polityczną, bezkompromisowo krytykował rząd i stawał w obronie Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. Nie przynależał do stronnictwa bolszewickiego ani mienszewickiego, lecz do frakcji międzydzielniowców. Po raz kolejny znalazł się w więzieniu 23 lipca po rozruchach lipcowych pod pretekstem szpiegostwa dla Niemiec. Wyszedł z aresztu 4 września. Przyłączył się wówczas do bolszewików (wrzesień 1917), gdzie trafił do Komitetu Centralnego SDPRR(b). Ze względu na swe zdolności organizacyjne cieszył się niezwykłą popularnością oraz posłuchem pośród robotników i żołnierzy. 23 września został mianowany przewodniczącym Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. Intensywnie napędzał zbrojny przewrót, wygłaszał przemowy, pojawiał się na zebraniach. Zajmował pozycję jednego z wiodących bolszewickich przywódców.

Kiedy skończyła się rewolucja październikowa, uczestniczył w negocjacjach brzeskiego traktatu pokojowego. Objął urząd komisarza spraw wojskowych i morskich oraz organizatora Armii czerwonej. W 1918 roku stanął na czele Rady Wojennej RFSRR.

Przeważający wpływ na jego losy miał spór ze Stalinem o dziedzictwo pozostałe po zmarłym w 1924 roku Leninie. Trocki spostrzegł degrengoladę, jaka trawiła ideowy grunt partii bolszewickiej oraz rozłam pomiędzy założeniami socjalizmu a zamierzeniami nowych członków frakcji. W książce Platforma Lewicowej opozycji dopominał się wykorzenienia tych problemów, które utożsamiał z Józefem Stalinem. Wokół Trockiego zbudowała się Lewicowa Opozycja. Jego działania skończyły się fiaskiem, sam Lew musiał opuścić w 1925 roku komisariat wojny. Stopniowo pozbyło się go ze swoich struktur Biuro Polityczne, następnie jego autorskie WKP(b) (Lewicowa Opozycja). Trocki został wygnany do Ałma-Aty. W 1929 roku deportowano go z ZSRR, trzy lata później pozbawiono obywatelstwa rosyjskiego. Lew nie zaprzestał krytyki władzy stalinowskiej jako odstającej od rewolucyjnych ideałów i przekłamującej naturę państwa radzieckiego.

Był pod stałą kontrolą agentów, którzy go szpiegowali i informowali Stalina o jego krokach. Trzykrotnie podejmowano próbę zamachu na jego życie. W niewyjaśniony sposób ginęli kolejni członkowie rodziny Trockiego. Sam Lew został zamordowany 21 sierpnia 1940 roku na polecenie Stalina w meksykańskiej willi Coyoacán ciosem w tył głowy. Lew siedział wówczas przy biurku i pisał biografię Stalina. Trocki zmarł w szpitalu.