Średniowiecze - podział pracy w średniowieczu. Zawody w średniowieczu

Ustrój feudalny w Europie Zachodniej w wiekach X i XI uległ mocnym przeobrażeniom. Przyczyn ówczesnych przemian należy dopatrywać się w przemianach zachodzących w rolnictwie. Dzięki zastosowaniu nowinek technicznych, ta dziedzina produkcji stała się znacznie bardziej wydajna. Na dużą skalę stosowano dwupolówkę, używano żelaznych pługów oraz nawozów. Efektem zmian była sytuacja, w której rolnicy dysponowali nadwyżką (do tej pory produkowano jedynie dla zaspokojenia własnych potrzeb). Kapitał ten trafiał na wiejskie i miejskie targi, gdzie stał się przedmiotem handlu.

Równocześnie następował rozkwit produkcji rzemieślniczej. Poprawie uległ proces wydobywania i obróbki metali czy technika tkacka. Ponieważ jednak praca ta wymagała znacznej wiedzy, stała się ona głównym źródłem utrzymania ludzi „wtajemniczonych”. Coraz trudniejsze stawało się łączenie rzemiosła z praca na roli.

Nowa organizacja dawała korzyści wszystkim stronom. Rolnicy, którzy dysonowali dochodami pochodzącymi ze sprzedaży nadwyżki, stawali się coraz bardziej zależni od usług świadczonych przez rzemieślników: kowali, stolarzy, szewców czy tkaczy. Tego typu proces różnicowania się zajęć ludności na prace miejskie i wiejskie, nazwany został społecznym podziałem pracy.
 
Za sprawą wykształcenia się podziałów coraz większe znaczenie uzyskiwały ośrodki miejskie. Zapotrzebowanie wpływało na powstawanie nowych oraz odradzanie starych osad, które przyciągając okoliczne chłopstwo i kupców stawały się miejscem wymiany towarowej.

Przeobrażenia społeczne były znacznie bardziej wyraziste w miastach - doszło do ścisłej specjalizacji zawodowej. Dążenie do perfekcji wykonania w konsekwencji determinowało organizację produkcji.

Miejscem pracy rzemieślników były warsztaty mistrza - właściciela lokalu. Pod okiem nauczyciela wykonywali w nim prace czeladnicy i uczniowie. Ponieważ ceniono sobie precyzję i solidność wykonania, nauka trwała latami, a samodzielność była nie lada wyróżnieniem.

W wieku XI, właściciele warsztatów rzemieślniczych zajmujący się produkcją podobnych wyrobów, w celu ochrony swoich interesów, postanowili zrzeszać się w tzw. cechach. Przepisy owych zrzeszeń, które nota bene monopolizowały daną dziedzinę, ściśle określały technikę wytwarzania i sposoby kontrolowani produktów. Również w gestii cechów było ustalanie cen towarów oraz etapy przekazywania nauki młodym adeptom.

Skutkami tego typu rozwoju sił wytwórczych było powiększenie się zaludnienia kraju, ożywienie handlu oraz ogólny wzrost poziomu życia ludności zarówno wiejskiej, jak i miejskiej.