Ustawy ekonomiczne w RFN (1950-1952) - mała reforma, reforma o współdecydowaniu, o pomocy inwestycyjnej i kompensacyjna

Cztery ustawy ekonomiczne, z lat 1950-1952, były efektem nacisku na Ludwiga Erharda, aby ten rozszerzył znaczenie i kompetencje państwa w dziedzinie gospodarki.

Pierwsza z ustaw dotyczyła reformy podatkowej i pochodziła z roku 1950 (kwiecień). Aby ją wprowadzić, należało przezwyciężyć opór trzech mocarstw, ale się to udało. Najwięcej obiekcji miały Stany Zjednoczone, gdyż państwo RFN zabiegało u nich o pożyczkę w tym czasie i ambiwalentne odczucia budził fakt, że z jednej strony starano się o finansowe wsparcie, a z drugiej chciano wprowadzać zmniejszenie obciążeń podatkowych. Jednak pomimo tych obiekcji obniżono podatki bezpośrednie.

Druga ustawa dotyczyła współdecydowania z górnictwie i hutnictwie (kwiecień, roku 1951). Według jej postanowień, jeżeli przedsiębiorstwo zatrudniało więcej  niż tysiąc pracowników, to pracownicy mieli prawo decydowania wspólnie z pracodawcami w sprawach dotyczących przedsiębiorstwa. Oczywiście dotyczyło to przedsiębiorstw zgodnych z profilem ustawy, zatem zajmujących się górnictwem oraz hutnictwem. Był to także ogromny sukces związków zawodowych, który trudno przecenić.

Trzecia ustawa - o pomocy inwestycyjnej datowana jest na styczeń roku 1952. Surowce podstawowe (w tym górnicze oraz hutnicze) miały być dofinansowane przez pozostałe gałęzie przemysłu. Przedsiębiorcy na ten cel mieli oddawać rocznie 3,5 % swoich dochodów.

I w końcu ustawa czwarta, o kompensacie strat - maj 1952 roku. Stanowiła ona o odszkodowaniach dla Niemców wysiedlanych po wojnie z Polski, Czechosłowacji, Węgier oraz Austrii, ale także politycznych emigrantów okolic roku 1933 oraz obywateli RFN, którzy na powojennej reformie walutowej stracili znaczną część swoich oszczędności (dla przypomnienia: wówczas stara marka w stosunku do nowej była wymieniana 10:1, czyli za 10 starych marek oszczędności otrzymywano 1 nową).