Emil Cioran - biografia, życiorys

Pisarz urodził się w 1911 roku w niewielkiej wiosce Rasinari położonej w rumuńskich Karpatach. Jego ojciec był popem, Cioran odebrał więc bardzo gruntowne wykształcenie teologiczne. W 1927 roku skończył liceum w Sybinie (naukę rozpoczął w 1920 roku). W 1928 roku dostał się na kierunek filozoficzny uniwersytetu w Bukareszcie. Nawiązał tam pierwsze i znaczące dla jego pisarskiej przyszłości przyjaźnie. Wraz z Nae Ionesu i Mirceą Eliadem stworzył naukowy klub dyskusyjny „Axa” (w tłumaczeniu „Oś”). Od 1930 roku Cioran związany był również z „Legionem Michała Archanioła” – organizacją o charakterze religijno-politycznym, założoną przez Corneliu Zelea Codreana.

W swej pracy magisterskiej filozof zajmował się myślą Bergsona, po uzyskaniu tytułu magistra szybko jednak porzucił zainteresowanie jego filozofią. Po ukończeniu studiów, w 1933 roku Emil Cioran otrzymał stypendium naukowe na uniwersytecie w Berlinie. Pisarz sympatyzował wówczas z ideą włoskiego faszyzmu oraz popierał dojście do władzy Adolfa Hitlera. Wówczas również zaczął fascynować się filozofią Nietzschego. W 1934 roku pojawiła się pierwsza publikacja filozofa zatytułowana „Na szczytach rozpaczy”, w 1937 roku Cioran wydał kolejną książkę „Święci i łzy”. Po jej opublikowaniu otrzymał stypendium Instytutu Francuskiego w Bukareszcie i wyjechał do Paryża. Jak się okazało, Francja stała się jego domem. Cioran szybko zaczął pisać po francusku – w 1949 roku ukazały się „Zarysy rozkładu”. Po sukcesie książki pisarz tworzył już tylko po francusku, wciąż doskonaląc swój język.

Krytycy literaccy określają pisarstwo Ciorana jako aforystyczne. W jego dziełach nie odnajdziemy długich naukowych rozpraw, pisarz zwięźle i niezwykle trafnie precyzuje swoje myśli. Jego styl porównać można do pisarstwa Pascala. Pod kątem filozoficznym dzieła Ciorana należy rozpatrywać w kontekście pesymizmu Nietschego i jego pojęcia „Weltschmerz”. W dziełach Ciorana odnajdziemy jednak gloryfikację samego życia, które, pomimo bólu i cierpienia, jest dla człowieka największym darem. Płaszczyzna ideowa obydwu pisarzy jej wspólna, różni się jednak jej realizacja. Romantycznej i lirycznej narracji Nietzschego Cioran przeciwstawia klasyczny język. Emil Cioran zmarł w 1995 roku w Paryżu. Prócz wymienionych wyżej utworów do najważniejszych publikacji pisarza należą: „Pokusa istnienia” (1956), „Upadek w czas” (1964), „Zły demiurg” (1969), „O niedogodności narodzin” (1973), „Historia i utopia” (1997), „Ćwiczenia z zachwytu” (1986).