Oriana Fallaci - biografia, życiorys

Urodzona 29 czerwca 1929 we Florencji, włoska dziennikarka, pisarka, znana głównie z bardzo poczytnych wywiadów, pod koniec swego życia wypowiadała się bardzo krytycznie na temat islamu, co spowodowało powszechny wzrost zainteresowania jej osobą.

Jako bardzo młoda dziewczyna, podczas II wojny światowej była działaczką antyfaszystowskiego ruchu oporu, posługiwała się pseudonimem Emilia.

Po II wojnie światowej poświęcała swój czas na czytanie książek, wielki wpływ na jej rozwój jako przyszłej dziennikarki miał Jack London i Ernest Hemingway. Bardzo szybko zaczęła pracować dla prasy, dzięki stryjowi, Bruno Fallaci, który był dziennikarzem w lokalnej gazecie. W 1950 r. Oriana została korespondentką prestiżowego mediolańskiego tygodnika „L’Europeo”, dla którego porzuciła studia medyczne. Później pracowała m.in. jako korespondent wojenny w Wietnamie, a także na Bliskim wschodzie i w Południowej Afryce.

Przeprowadziła setki wywiadów ze sławami XX wieku, m.in. z ludźmi biznesu i polityki (jak Lech Wałęsa, Jaser Arafat, Indira Gandhi, Sean Connery). Jako jedna z pierwszych dziennikarek używała magnetofonu dla nagrywania swoich rozmów. Wywiady przeplatała Fallaci własnymi impresjami, nie krępowała się zadawać pytań niewygodnych, intymnych. Swoimi wywiadami niejednokrotnie podpuszczała osobistości, którym nikt inny nie miał odwagi powiedzieć prawdy o nich samych, czym narażała się na gniew i krytykę.

Poza wywiadami tworzyła eseje o problematyce społecznej, m.in. na temat europejskiej wielokulturowości, ignorancji ze strony polityków, elit intelektualnych. Podjęła temat zagrożenia ze strony islamu oraz trudnych stosunków między muzułmanami a Zachodem. Zainteresowanie tym tematem było spowodowane wydarzeniami września 2001, a wyrażane przez nią radykalnie krytyczne sądy wywołały kontrowersje wokół jej osoby. Zyskała opinię osoby szerzącej rasizm (głównie w oczach środowisk lewicowych i muzułmańskich), a nawet została pozwana za obrazę islamu. Nie bała się etykietki osoby niepoprawnej politycznie. Wyrażała także swój sprzeciw wobec środowisk alterglobalistycznych (aktywizm gejowski), jako powierzchownych i snobistycznych.
Miała równie wielu wrogów jak i zwolenników. Sama określała siebie jako chrześcijańską ateistkę, zatem jej opinie pokrywały się z opiniami wielu chrześcijan. Jednak jej postawa walki o wolność słowa, zdaniem niektórych naruszała prawo do wyznawania religii.
Zmarła 4 września 2006 r. na raka piersi.