Pośrednie i bezpośrednie przyczyny I wojny światowej - rywalizacja polityczna i gospodarcza między mocarstwami europejskimi, ich polityka kolonialna, militaryzm i nacjonalizm

Pokój, jaki zawarły ze sobą we Frankfurcie Niemcy oraz Francja zapoczątkował okres czterdziestoletniej stabilizacji w zachodnich częściach kontynentu europejskiego. Jednak fakt, iż mocarstwa zajęły się przede wszystkim swoimi sprawami wewnętrznymi nie oznacza, że polityka międzynarodowa była zaniedbywana.  

Państwo niemieckie zarówno za czasów Bismarcka jak i Capriviego prowadziło bardzo aktywną politykę zagraniczną. W roku 1873 zawarty został sojusz trzech cesarzy (Niemcy, Rosja i Austro-Węgry). Państwa te zobowiązały się do wzajemnych konsultacji w przypadku konfliktu interesów. Sojusz szybko wystawiony został na próbę, bowiem w efekcie zdarzeń na Bałkanach Austo-Węgry i Rosja znalazły się w przeciwnych obozach. Pierwsze z nich czuło się zagrożone przez Serbię, która z kolei popierana była przez prawosławną Rosję. Niezadowolona Rosja, która traktowała te tereny jako swoją strefę wpływów, stopniowo zrywała sojusze i zacieśniała stosunki z Francją.

Napięcia na linii Rosja-Niemcy stały się również przyczyną podpisania traktatów niemiecko-austriackich w roku 1879. Układ ten trzy lata później rozszerzony został o Włochy i od tej pory przybrał wielki blok militarno-polityczny, nazwany...