Marek Antoniusz - biografia, życiorys

Marek Antoniusz urodził się 14 stycznia 83 roku p.n.e. w Rzymie. Jego ojcem był Marek Antoniusz Kretyk. Matce na imię było Julia. Jej rodzina spokrewniona była z Cezarem. Jak widać, rzymski wódz pochodził ze znamienitego rzymskiego rodu.

Z początku Marek Antoniusz nie wykazywał zdolności przywódczych. Prowadził hulaszczy tryb życia, który zresztą był bardzo modny w ówczesnym czasie. Kiedy ukończył lat dwadzieścia, rozpoczął naukę retoryki w Grecji. Nie ukończył szkoły, gdyż przyłączył się do wojsk zmierzających na podbój Syrii. Od tego momentu krnąbrny Marek Aureliusz okazał się przemyślnym, a przede wszystkim – bardzo odważnym żołnierzem, któremu wybaczano wiele niestosownych zachowań ze względu na jego wojenny kunszt. Kiedy miał niespełna lat trzydzieści, został mianowany jednym z dowódców armii Cezara, który udzielił mu poparcia, kiedy ten starał się o stanowisko konsula; to, w konsekwencji, otrzymał.

Jego kariera nabierała tempa. Już w roku 49 p.n.e. został trybunem. Musiał jednak zrezygnować z piastowanego urzędu, ponieważ sytuacja w kraju była dosyć napięta. Marek Antoniusz wdał się w konflikt pomiędzy Cezarem a Pompejuszem. Oczywiście, młody polityk stanął po stronie swego dobroczyńcy, żądając, aby Pompejusz zdał władzę nad wojskiem rzymskim. Okazało się, że jego wystąpienie było dalece niestosowne. Marek Antoniusz został usunięty z senatu. Postanowił zatem udać się do Italii. Przekazał, jak ma się stan rzeczy w państwie i dał pretekst Cezarowi, aby ten wypowiedział Pompejuszowi i jego zwolennikom wojnę. Tak też się stało, a wierny sługa swego władcy nie odstępował go na krok. Służył radą i dzielnie walczył w obronie Cezara i jego władzy. Wojska Pompejusza zostały pokonane, a Cezar panował nad Rzymem. W nagrodę za poświęcenie mianował swego współpracownika „magister equitum”. Było to bardzo duże wyróżnienie dla Antoniusza. Stanowisko to pozwalało mu sprawować władzę w imieniu Cezara, kiedy ten przebywał poza krajem. Niestety, jako przywódca narodu Marek Antoniusz nie sprawdził się.

W roku 47 p.n.e. Marek Antoniusz miał okazję sprawdzić się jako władca. Niestety okazało się, że jego umiejętności i doświadczenie zdobyte na polu walki nie przekładają się na zdolności zarządzania państwem. Okres, w którym Antoniusz pełnił rolę „zastępcy” Cezara, obfitował w bunty brutalnie tłumione, konflikty i charakteryzował się ogólnym chaosem. Nawet jego dobroczyńca, mimo wielkiej sympatii i zaufania, nie mógł przejść nad tym do porządku dziennego. Ukarał Antoniusza dwuletnią przerwą w sprawowaniu swoich obowiązków. Napięta sytuacja między Markiem a Cezarem nie trwała długo. Po rzeczonych dwóch latach dowódca wojskowy ponownie otrzymał stanowisko konsula.

Już niebawem Marek Antoniusz miał po raz kolejny stanąć do walki. Podczas idów marcowych, Brutus i Kajus (później popełnili samobójstwo) zabili Cezara. Kraj ponownie pogrążył się w chaosie wywołanym wojną domową. W konsekwencji władza przypadła trzem mężom. Byli to Marek Antoniusz, Oktawian August i Lepidus. Rządzili krajem od roku 44 p.n.e. jako triumwirowie. Ów triumwirat został odnowiony w roku 38 p.n.e. W tym czasie stosunki Oktawiana Augusta i Marka Aureliusza uległy znacznemu pogorszeniu. Ulubieniec Cezara wyjechał do Aleksandrii. Pożyczył pieniądze od swojej kochanki Kleopatry i wyruszył na dwie kampanie. Pierwsza z nich to wyprawa na Partię, a druga – do Armenii, gdzie odniósł sukces (w przeciwieństwie do wcześniejszej wyprawy, podczas której został pokonany).

W roku 33 p.n.e. wygasł triumwirat. Tym samy – w świetle konfliktu Oktawiana i Marka –  rozpoczęła się kolejna wojna domowa. Dwa lata później miała miejsce słynna bitwa pod Akcjum, w której wojska Marka i Kleopatry przegrały. Kochankowie uciekli do Egiptu, gdzie popełnili samobójstwo.

Marek Antoniusz zmarł 1 sierpnia 30 roku p.n.e.