Amoryci - charakterystyka, historia, kultura

Amoryci to lud pochodzenia semickiego, który w III tysiącleciu p.n.e. osiedlił się na terenach Mezopotamii i Syrii. Amoryci przyczynili się do upadku sumero-akadyjskiego państwa i utworzyli na tych terenach kilka małych państewek. W rezultacie najsilniejszym pozostał Babilon króla Hammurabiego. Amoryci byli ludem, który przejmował od innych kulturę i wierzenia. Przejęli więc oni zwyczaje sumeryjskie i akadyjskiego i zbudowali nowe państwo. Amoryci przybyli na tereny Mezopotamii w III tysiącleciu p.n.e. i podejmowali łupieżcze wyprawy na tereny akadyjskie.

Historycy oceniają, że to właśnie Amoryci doprowadzili do upadku ostatniej dynastii sumeryjskiej - III dynastii z UR. Amoryci założyli w Babilonie swoją dynastię, która za czasów Hammurabiego doświadczyła największych rozkwitów. Amoryci założyli pierwsze państwa, które stały się potęgami - państwo asyryjskie, Babilon itd. Upadek Amorytów nastapił dopiero w momencie inwazji Ludów Morza, plemion pochodzących najprawdopodobniej z Azji Mniejszej, Krety i Wysp Morza Śródziemnego, co z kolei wpłynęło na zróżnicowanie etniczne Bliskiego Wschodu i tym samym wymarcie kultury amoryckiej.

Amoryci nie posiadali jednak swojej kultury, przejęli ją od sumero-akadu, którą rozwinęli i poszerzyli o swoje naleciałości. Religia była politeistyczna, panowało wielobóstwo, gdzie prym wiodły bóstwa natury, przyrody i siły. Z reguły jednak, w zależności od miejsca, Amoryci przyjmowali i czcili bóstwa z danych terenów. Los amorytów nie jest do końca znany, najprawdopodobniej zmieszali się z nowymi przybyszami i plemionami tworząc nowe państwa i stopniowo ulegając zatraceniu kulturowemu.