Wojna krymska 1853-1856 - przebieg, przyczyny i skutki

Kwestia Turcji była głównym punktem polityki wschodniej Mikołaja I, który szukał jedynie pretekstu do wszczęcia wojny z Imperium Osmańskim. Rozpętano propagandę, wzywającą do obrony prawosławia. Już w roku 1852 pretekst dostarczył Napoleon III, przekonując sułtana do nadania mu tytułu Obrońcy Chrześcijan w państwie tureckim. Car zareagował na ów fakt oburzeniem, uważał bowiem, że tytuł jemu jest przynależny. Na początku 1853 roku zażądał, aby wszyscy prawosławni mieszkańcy Imperium Osmańskiego zostali oddani mu pod opiekę. Sułtan oczywiście odrzucił ultimatum. Kwestia ta była ściśle połączona z rywalizacją katolików z prawosławnymi duchownymi o dostęp do miejsc świętych w Palestynie, nad którą pieczę sprawowała Turcja. Car postanowił wykorzystać to jako pretekst.

Armia rosyjska wkroczyła, w czerwcu 1853 roku, do księstw naddunajskich. Jednocześnie został ułożony plan rozbioru Turcji. Jednak car pomylił się w swych kalkulacjach. Był pewien, że sprawa jest łatwa, natomiast mocarstwa nie podzielały jego poglądów i nie chciały upadku państwa tureckiego. Przeciwko Rosji zjednoczyły się: Wielka Brytania oraz Francja, wspierane w trakcie działań wojennych przez Austrię. Rosja nie była przygotowana do wojny, której się podjęła. Nie...