Eugene Ionesco - biografia, życiorys

Eugene Ionesco to dramatopisarz francuski pochodzenia rumuńskiego. Urodził się w 1909 roku w rumuńskim miasteczku, jednak lata dziecięce spędził we Francji. Po studiach w Bukareszcie zajął się krytyką literacką. Filarami twórczości Ionesco były m.in. twórczość A. Jarry’ego, psychologia, surrealizm, a także satyra społeczna i polityczna. Eugene Ionesco jest przedstawicielem awangardy teatralnej oraz jednym z twórców teatru absurdu.

Ionesco w sposób mistrzowski posługuje się parodią, nonsensem, fantastyką i groteską. Jest znany głównie jako autor jednoaktówek: „Łysa śpiewaczka” (1950), „Lekcja” (1951). Początkowo sztuki wystawiane na podstawie tekstów Ionesco nie cieszyły się uznaniem publiczności, jednak już „Ofiary z obowiązku” (1953) czy „Amadeusz albo Jak się go pozbyć” (1954) zbierały pochlebne recenzje. Kolejne sztuki cieszyły się uznaniem publiczności; na scenie teatru w latach sześćdziesiątych wystawiane były dramaty takie jak „Kubuś, czyli uległość”, „Improwizacja” czy „Nosorożec”.

W swoich sztukach Ionesco stara się przedstawić samotność człowieka żyjącego w XX wieku, który porusza się niemalże po omacku w trudnej i niezrozumiałej rzeczywistości. Próba opisania absurdu ma miejsce w połączeniu z licznymi satyrycznymi akcentami, przez co powstaje dzieło poruszające czytelnika. 

Teksty dramatyczne Ionesco są tłumaczone na język polski i publikowane na łamach czasopisma „Dialog”: w 1957 roku opublikowano dramat „Krzesła”, w 1971 „Grę w zabijanego”, a w 1960 „Nosorożca”.

W swoich dramatach Ionesco łamie konwencje obowiązujące w teatrze klasycznym. Artysta ten jest jednym z twórców teatru absurdu, którego podstawową cechą jest charakterystyczne postrzeganie świata; następuje przemieszanie tragizmu i komizmu. Postacie, zagubione w totalitarnej rzeczywistości, nie potrafią odnaleźć zagubionego porządku i sensu świata.

Eugene Ionesco umarł w Paryżu w 1994 roku. Jest autorem, obok licznych tekstów dramatycznych, dwóch powieści: „Zdjęcie pułkownika” wydanej w 1962 roku i „Samotnika” z 1973 roku oraz librett operowych: „Mistrz” (1962) i „Maksymilian Kolbe” (1988).