Sofokles „Antygona” - charakterystyka porównawcza Hajmona i Kreona

Hajmon i Kreon są przedstawicielami arystokracji. Różnią się jednak pomiędzy sobą diametralnie pod względem światopoglądu.

Kreon jest królem, władcą Teb. Jest on człowiekiem upartym i aroganckim, gwałtownym i dumnym. Jest również próżny, o czym świadczy jego przekonanie o własnej wielkiej wartości. Kreon kieruje się w swoich rządach przede wszystkim dążeniem do zaspokojenia własnych potrzeb, choć interes publiczny również był dla niego bardzo istotny. Nie możemy nazwać go władcą złym, choć niewątpliwie jest nieco zaślepiony własnymi pragnieniami i dążeniami, ponadto jego wielka duma i upartość są bardzo złymi doradcami w sprawach państwowych.

Jego niezłomna decyzja, skazująca Polinejkesa na wieczne potępienie, wypływa z chęci udowodnienia poddanym, iż jest Kreon władcą sprawiedliwym i nigdy nie cofa danego słowa. Pomimo wielu próśb ze strony rodziny i osób postronnych, król nie cofa wydanego rozporządzenia. Jego słowność byłaby cechą godną podziwu, gdyby nie wypływała z chęci ukazania się z jak najlepszej strony, słowem - z pychy. Zachowanie Kreona pozbawia go rodziny, gdy Hajmon pozbawia się życia po utracie narzeczonej, co z kolei popycha do samobójstwa Eurydyki, żony Kreona.

Syn Kreona, Hajmon, jest przeciwieństwem ojca. Jest człowiekiem uczuciowym i litościwym, ponadto zakochany w Antygonie chce spełnić jej prośby. Jest zawsze otwarty na potrzeby drugiego człowieka. Hajmon prawdopodobnie byłby bardzo dobrym królem, ponieważ posiada zdolność zrozumienia ogólnego kontekstu problemów i - w przeciwieństwie do swego ojca - najprawdopodobniej potrafiłby przyznać się do błędu i zmienić zdanie, jeśli miałoby to na celu dobro ogólne. Hajmon szanuje ojca, lecz nie rozumie jego zachowań. Młodzieniec kieruje się przede wszystkim głosem swego serca, jest dobry i miłosierny. Nie wierzy we władzę absolutną jednej osoby, chciałby dzielić się sprawowaniem urzędu z poddanymi, których zdanie zawsze byłby chętny poznać. Wada Hajmona jest nadmierna nieco uczuciowość, która nie jest pożądana w osobie króla, który powinien być obiektywny i sprawiedliwy. Jego temperament każe mu popełnić samobójstwo po utracie Antygony.

Kreon i Hajmon reprezentują dwa zupełnie skrajne typy osobowości. Żaden z nich nie mógłby być idealnym królem, ponieważ w celu otrzymania takiej sylwetki należałoby w odpowienich proporcjach wymieszać nieugiętość Kreona i miłosierdzie Hajmona. Sylwetki bohaterów to kolejny przykład na konieczność znajdywania złotego środka w każdej sytuacji życiowej.