Księżniczka na ziarnku grochu - streszczenie baśni

„Księżniczka na ziarnku grochu” to baśń Hansa Christiana Andersena. Przedstawia czytelnikowi historię królewicza, który pragnął poślubić prawdziwą królewnę.

Książę jednak nie miał szczęścia. Jeździł po całym świecie w poszukiwaniu księżniczki, ale wszystkie napotkane dziewczęta nie były godne jego uwagi. Każda z nich miała jakąś wadę, czego młodzieniec nie chciał zaakceptować. Zaniechał więc podróży i wrócił do zamku. Był bardzo strapiony i niezadowolony, że nie udało mu się odnaleźć ukochanej.

Pewnej nocy ktoś zapukał do bram pałacu. Była to piękna dziewczyna, która przedstawiła się jako księżniczka. Na zewnątrz padało, błyskało i grzmiało, a nieznajoma prosiła o pomoc. Pogada była naprawdę brzydka. Wpuszczono więc księżniczkę do środka i postanowiono przygotować dla niej nocleg. Stara królowa zaczęła słanie łóżka. Życząc swojemu synowi jak najlepiej, wpadła na pomysł, by sprawdzić, czy przybyła księżniczka jest naprawdę prawdziwa. Zdjęła z łoża całą pościel i położyła na spodzie ziarnko grochu. Następnie ułożyła dwadzieścia miękkich materacy i dwadzieścia puchowych pierzyn. Księżniczka spoczęła na tak przygotowanym posłaniu.

Rankiem królowa zapytała dziewczynę o minioną noc. Ta była zła i niewyspana, bo łóżko okazało się twarde i bardzo niewygodne. Całe ciało księżniczki pokrywały siniaki. Królowa ucieszyła się, bo tak delikatną skórę mogła mieć tylko prawdziwa księżniczka.

Królewicz poślubił dziewczynę, a według legendy ziarnko, które dokuczało księżniczce można oglądać w muzeum.