Biblia - „Przypowieść o bogaczu i Łazarzu” - streszczenie, interpretacja

Często zastanawiamy się, jak powinniśmy postępować, by po śmierci osiągnąć szczęście. Pytamy o rady przyjaciół czy rodzinę. Długo rozmyślamy nad swoimi uczynkami. Źródłem wielu cennych wskazówek – zarówno dla wierzących, jak i niewierzących – może być Nowy Testament, który podaje podstawowe prawdy moralne oraz ukazuje wzorce tego, jak winno się postępować, by być dobrym człowiekiem. Można w nim odnaleźć na przykład przypowieści. Napisane są one prostym językiem, przybliżają nam prawdę o życiu. Najczęściej mają charakter ponadczasowy i uniwersalny. Jedną z piękniejszych jest „Przypowieść o bogaczu i łazarzu”.

Fabuła przypowieści przedstawia się następująco: w pewnym mieście żyły dwie dosyć kontrastowe osoby: człowiek bogaty i żebrak. Pierwszy przyodziewał się w purpurę, codziennie ucztował, biedak z kolei nie miał co jeść i gdzie mieszkać. Cały pokryty wrzodami leżał pod bramą bogacza. Marzył, by nasycić się choćby odrobinami, jakie spadały ze stołu człowieka zamożnego. Nikt nie miał współczucia dla niego, tylko psy przychodziły i lizały jego rany.

Nadszedł w końcu dzień, gdy umarli oboje. Nędzarz otrzymał nagrodę za niegodne życie i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Bogacz natomiast trafił do piekła. Cierpiał tam straszne męki. Raz, gdy podniósł oczy, ujrzał Abrahama i Łazarza. Począł prosić proroka, by posłał nędzarza po trochę wody dla niego. Abraham wyjaśnił mu, że teraz sytuacja się odwróciła. Biedak doznaje wiecznego szczęścia i dostatku, zaś on cierpienia. Dzieliła ich wielka otchłań, tak, że nikt z jednej strony czy z drugiej nie mógł się przedostać. Bogacz widząc, że nie ma dla niego ratunku, pragnął jedynie, by taka kara nie spotkała jego braci. Prorok nie mógł spełnić tych próśb. Wytłumaczył grzesznemu, że żyjący na ziemi mają Mojżesza i powinni go słuchać, jeżeli nawet on nie ma u nich posłuchu, to nie pomoże żaden zesłaniec z nieba.

Poza tym dosłownym znaczeniem parabola ma również przesłanie symboliczne. Przedstawione postaci nędzarza i bogacza uosabiają dwie grupy – czy też dwa typy – ludzi. Są nimi osoby ubogie, lecz wierzące oraz zamożni i grzeszni. Swoim życiem na ziemi pracujemy na wieczność. Każdy dobry i zły uczynek jest zapisywany. Na końcu zostaniemy rozliczeni ze swojego postępowanie. Po śmierci przestają liczyć się majętności, jakie posiedliśmy za życia – nie zabierzemy ich ze sobą nigdzie. Przed Bogiem nie jest ważne to, co materialne, lecz to, co duchowe. Ludzie biedni, choć nie mają pieniędzy, posiadają niekiedy większy skarb: jest nim dobre serce i czysta wiara. Często zdarza się, aby człowiek majętny cechuje się zachłannością i żądzą dobrobytu, nie zwraca uwagi na bliźnich. A są nimi często ludzie ubodzy, potrzebujący pomocy. Godnym podziwu są natomiast zamożni udzielający się charytatywnie, potrafiący wspomóc innych.

Przypowieść jasno przedstawia możliwy los ludzi po śmierci. Jest nim wieczna szczęśliwość lub wieczne potępienie. Każdy jest panem swojego życia. Nie powinniśmy się więc skupiać jedynie na tym, co materialne. Są cenniejsze wartości, których nie da się kupić. Miłość bliźniego, wiara – to tylko niektóre z nich.