Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz” - charakterystyka Sędziego

Sędzia Soplica był bratem Jacka Soplicy, stryjem Tadeusza, którego wychowywał. To stary kawaler: w młodości przeżył śmierć swojej ukochanej, Marty Hreczeszanki i od tamtej pory sam siebie nazywał wdowcem. Fakt ten dowodzi, że sędzia był wierny, lojalny i bardzo oddany swojej jedynej miłości.

Był też opiekunem Zosi od momentu śmierci jej rodziców, co świadczy o jego opiekuńczości i poczuciu obowiązku. Soplica pełnił funkcję sędziego powiatowego jako osoba na stanowisku dbał o swój wizerunek i był wzorem szlachcica. Jego przywiązanie do obyczajów i tradycji było tak wielkie, że niejednokrotnie pełnił rolę strażnika etykiety, grzeczności i zasad zachowania w różnych sytuacjach.

Jako właściciel Soplicowa, był także wzorem ziemianina, wspaniałym gospodarzem dbającym nie tylko o wygląd swojego mienia, ale także o to, by każdy czuł się w nim dobrze i by jego mieszkańcy spełniali wymogi obowiązujących norm zachowania. Szanuje także swoich włościan.

Był bardzo pracowity, dzień pracy kończy się dla niego o zachodzie (według Sędziego to Bóg ustalił godziny pracy i wyznaczył ich trwanie wschodem i zachodem słońca). I choć ma wiele służby, sam – jak nakazuje tradycja – dogląda gospodarstwa każdego wieczoru.

Jest też wielkim patriotą, oddanym sprawom ojczyzny na tyle, że jest gotów stanąć na czele powstania. Z tego patriotyzmu bierze się m.in. jego dbałość o tradycję i obyczaje, sędzia uważa bowiem, że w nich tkwi polskość i że w ten sposób można dbać o nią w czasie, gdy jest ona zniewolona.

Mimo przywiązania do tradycji i kultywowania zwyczajów szlacheckich, wykazuje się postępową postawą, gdy zaprasza do swego stołu chłopów. Sędzia ma jednak wady, jest człowiekiem porywczym, o czym możemy wnioskować na podstawie jego reakcji na naleganie księdza Robaka, by pogodził się z Hrabią. Nie jest jednak mściwy i nie przywiązuje wielkiej wagi do napadu na Soplicowo, ma ponadto świadomość, że to Rosja jest prawdziwym wrogiem.