Historia obozu w Jercewie - rozwiń temat na przykładzie utworu „Inny świat” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego

Obóz kargopolski w chwili przybycia Grudzińskiego liczył około trzydzieści tysięcy więźniów, a jego zabudowania rozrzucone były w promieniu kilkudziesięciu kilometrów. Katorżnicza praca często kończyła się śmiercią. Nie ułatwiał życia brak nadziei, gdyż wyroki przedłużane były na kolejne dziesięć lat bez powodu.

Jego początki przypadają na lata 1936-37, założony został, gdy w Jercewie wysadzono sześciuset więźniów. Las archangielski nie był przyjaznym miejscem dla ludzi, zima dochodziło tam do minus czterdziestu stopni Celsjusza, a niezwykle upalne i suche lato trwało niecałe dwa miesiące. Więźniowie dostawali około trzysta gram czarnego chleba i miskę ciepłej zupy. Takie pożywienie miało im wystarczyć na cały dzień. Mieszkali w szałasach, które sami budowali z gałęzi jodłowych. Nieco lepsze warunku mieli konwojenci, którzy dostali zakwaterowanie w ruchomych domkach na płozach. W środku obozu nieprzerwanie płonęło ognisko, które jednak nie ogrzewało wszystkich szałasów. Więźniom dokuczał nieludzki mróz. Ciągle mokrzy i permanentnie przemarznięci szybko umierali.

Pierwsi ginęli najmniej zahartowani i nieprzyzwyczajeni do tych warunków atmosferycznych komuniści polscy i niemieccy, potem Ukraińcy...