Aleksander Puszkin - biografia, życiorys

Jeden z największych rosyjskich romantyków przychodzi na świat w rodzinie szlacheckiej o abisyńskich korzeniach. Nauki pobiera w elitarnym Liceum w Carskim Siole (1811-1817). Tam właśnie powstają juwenilia zdradzające talent pisarski Puszkina – są to klasycyzujące satyry i ody. Następnie Aleksander przenosi się do Petersburga, gdzie aktywnie współdziała z tamtejszymi dekabrystami. Przynależność do sympatyzującego z rewolucjonistami koła literackiego „Zielona lampa” owocuje pierwszymi utworami w duchu narodowowyzwoleńczym. Są to m.in. „Wolność”, „Do Czaadajewa,” a także – krytykujące tyranię oraz ucisk ludu – inne wiersze polityczne.

Za ich publikacje oraz antycarską postawę młody Puszkin zostaje skazany na zesłanie, które dwa lata później, w 1824 r., zostanie zamienione na przymusowy pobyt w rodzinnym majątku w Michałjowskoje. Przed wyjazdem na południe Rosji publikuje poemat „Rusłan i Ludmiła”. Tymczasem pobyt na Krymie i Kaukazie w ramach zesłania staje się inspiracją do napisania poematów: „Jeniec kaukaski” (1822), „Fontanna Bachczysaraju”, „Cyganie”, zaliczanych do nurtu bajronicznego.

Powrót w 1824 r. w rodzinne strony umożliwia artyście skupienie się na najważniejszym dziele w jego dorobku, rozpoczętym już wcześniej podczas pobytu na zesłaniu, „Eugeniuszu Onieginie”, które ostatecznie ukończy w 1831. W 1826 r. w Moskwie poznaje bliskiego mu formacją duchową oraz światopoglądową Adama Mickiewicza. Między pisarzami nawiązuje się prawdziwa przyjaźń, której dowodem są także wzajemne przekłady tekstów na język polski oraz rosyjski.

Kolejnym bodźcem dla talentu Puszkina jest upadek powstania dekabrystów w 1826 r. Pamięci pomordowanych dedykuje teksty: „W głębinie syberyjskich rud” (1826) oraz „Ariona”  (1827). W tym okresie tworzy także swoją pierwszą powieść pt.: „Murzyn Piotra Wielkiego”. Kolejny etap twórczości artysty to ukłon w stronę dramatu. W latach 30. powstają sztuki: „Skąpy rycerz”, „Mozart i Salieri”, „Gość kamienny”, „Uczta podczas dżumy”. Wreszcie daje się poznać także jako prozaik pisząc cykl nowel zebranych w tomie „Opowieści Biełkina”, powieści „Dubrowski”, „Dama pikowa”, „Córka kapitana”. W ostatnim etapie twórczości tworzy ponadto bajki wzorowane na literaturze ludowej.

Wybuch powstania listopadowego to kolejne wydarzenie znajdujące oddźwięk w utworach Puszkina. Pisarz opowiadał się za eksterminacyjną walką z Polakami, uważając ich za „odwiecznych wrogów”. Stworzył też panegiryki sławiące dzielność Rosjan tłumiących bunt. Stąd też powstałe wówczas teksty „Oszczercom Rosji” oraz „Rocznica Borodina” stają się źródłem polemiki literackiej z Adamem Mickiewiczem. Odpowiedzią na ujęcie zagadnienia powstania zawarte we wspomnianych tekstach jest utwór Mickiewicza pt.: „Do przyjaciół Moskali”. W 1837 uzyskuje zezwolenie na wydawanie „Sowriemiennika”, jednak przedsięwzięcie kończy się niepowodzeniem i kłopotami finansowymi.

Śmierć Puszkina związana jest z afrontem, jaki poczyniono jego małżonce Natalii Gonczarowej. Broniąc honoru żony, pojedynkuje się z oszczercą i w wyniku poniesionych ran – umiera.