Wielka wojna z zakonem krzyżackim - przyczyny, przebieg, skutki

Krzyżacy dostrzegali niebezpieczeństwo, jakie płynęło z sojuszu Litwy z Polską, kwestionowali więc małżeństwo Jadwigi z Jagiełłą, mimo iż papiestwo popierało Polskę. Zakon kontynuował zbrojne akcje przeciw Litwie i próbował rozbić unię, wykorzystując niesnaski pomiędzy Jagiełłą a bojarami litewskimi. Rzecznikiem bojarów był Witold, który z początku popadł w konflikt z Jagiełłą, co było z korzyścią dla Krzyżaków.

W 1402 r. Zakon wykupił od Luksemburgów Nową Marchię, a następnie Sanok i Drezdenko, przez co Krzyżacy otoczyli Polskę od północnego zachodu i odcięli od Pomorza Zachodniego, jednocześnie ułatwiając sobie kontakt z Rzeszą. Zakon wspomagał Witolda, pragnąc skłócić go z Polską.

Krzyżacy dążyli od samego początku do wojny z Polską. W maju 1409 r. wybuchło powstanie antykrzyżackie na Żmudzi, które poparł Witold, a szlachta na zjeździe w Łęczycy postanowiła udzielić pomocy Litwinom. W odpowiedzi na to Ulrich von Jungingen zagroził wojną Żmudzi i Litwie, a także Polsce. Jeszcze w tym samym roku wypowiedział wojnę, nazywając Jagiełłę wrogiem Zakonu. Król nie zwlekał i ruszył w kierunku Kujaw, aby zdobyć Bydgoszcz i zabezpieczyć przed Krzyżakami pogranicze wielkopolsko-kujawskie. Obie strony przystąpiły do działań wojennych. W 1410 r. rozegrała się największa bitwa średniowiecza - bitwa pod Grunwaldem. Zwycięstw Polski nie zostało jednak w pełni wykorzystane. Po bitwie 16 lipca 1410 wojska polskie ruszyły do Malborka. Jagiełło znalazł się w trudnej sytuacji, gdyż Zygmunt Luksemburski uderzył na ziemie sądecką.

Po długoletnich pertraktacjach udało się zawrzeć pokój w Toruniu 1 lutego 1411 r. Zawiązała się koalicja antypolska, na czele której stał Zygmunt Luksemburski. Pomimo pozornie niekorzystnych dla Polski warunków pokoju toruńskiego Zakon po raz pierwszy zwrócił Polsce ziemię i zapłacił odszkodowanie. Zahamowana została również jego ekspansja przeciwko Polsce i Litwie.