Feliks Dzierżyński - biografia, życiorys

Feliks Dzierżyński urodził się 30 sierpnia 1877 roku w Oziembłowie i zmarł 20 lipca 1926 roku w Moskwie. Lata młodości spędził w Wilnie. Uznawany jest on za jedną z najbardziej kontrowersyjnych postaci związanych z polityką. Zawiązany był zarówno z ruchem komunistycznym, jak i socjalistycznym. W związku z jego osobą powstało wiele legend, nadano mu kilka znaczących przydomków. Powszechnie nazywano go „Czerwonym katem”, „Żelaznym Feliksem”, czy też „Krwawym Feliksem”. Był założycielem wielu znanych z okrucieństwa oddziałów służb bezpieczeństwa i służb specjalnych - między innymi Objedinionnoje Gosudarstwiennoje Politiczeskoje Uprawlenije (OGPU), czyli Zjednoczonego Państwowego Zarządu Politycznego.

Feliks Dzierżyński urodził się jako syn Edmunda Dzierżyńskiego (polskiego szlachcica) oraz Heleny z Januszewskich. Oboje rodzice byli bardzo wykształceni. Ojciec Feliksa z zawodu był nauczycielem - uczył matematyki i fizyki, jego matka była poliglotką, uwielbiała nowinki muzyczne i literackie. Sam Feliks miał liczne rodzeństwo, bo aż pięcioro braci oraz trzy siostry. Po śmierci ojca w roku 1882 matka wraz z dziećmi przeniosła się do Wilna, gdzie Feliks miał skończyć naukę. Nie lubił języka rosyjskiego, za to najlepiej szło mu z matematyką i fizyką (te przedmioty wykładał jego ojciec, kiedy pracował jako nauczyciel). Przez niezwykłe trudności z opanowaniem języka, musiał powtarzać klasę.

W czasach gimnazjalnych zainteresował się poglądami lewicowej partii robotniczej - Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy. W 1987 został wysłany z tejże partii do Kowna, gdzie redagował polskie pismo „Robotnik”. Został za to aresztowany i od tego czasu jego życie było podzielony pomiędzy chwile wolności a więzienia. Został przeniesiony do Nolińska, Kajgrodu, ponownie uwięziony został w Warszawie i zesłany do Siedlec i Wierchojańska. Uciekł do Berlina, gdzie rozpoczął redagowanie słynnego „Czerwonego Sztandaru”. Poprowadził demonstrację zwaną „krwawą awanturą”, po czym trzykrotnie więziono go w Warszawie, skąd zbiegł do Włoch.

W 1910 ożenił się z Zofią Julią Muszkatową w Krakowie i w rok później urodził mu się syn Jan. Potem po raz kolejny został uwięziony w więzieniu w Warszawie. Przeniesiono go najpierw do Mceńska potem do Orła w Rosji. Stamtąd został uwolniony jako więzień polityczny przez rewolucjonistów. Ściśle związany był z partią bolszewicką, był jednym z najbardziej oddanych współpracowników Lenina, jego najbliższym zausznikiem. Od tamtej pory przebywał na najważniejszych szczeblach władzy, prowadził takie instytucje jak: Czeka (Wsierossijskaja czriezwyczajnaja komissija po bor'bie s kontrriewolucyjej i sabotażom (Wszechrosyjska Komisja Nadzwyczajna do Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem, TKRP (Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski) - Polrewkom oraz Najwyższa Rada Gospodarcza ZSRR (Высший Совет Народного Хозяйства, ВСНХ).

Po śmierci Lenina jednoznacznie opowiedział się za kandydaturą Józefa Stalina na nowego przywódcę państwa. Dzięki jego staraniom Feliksa Dzierżyńskiego, w Rosji władzę przejęła partia bolszewicka słynąca z okrucieństwa i pozbywania się przeciwników politycznych wszelkimi możliwymi sposobami. Feliks Dzierżyński zmarł 20 lipca 1926 roku w Moskwie, gdzie uczestniczył w posiedzeniu Komitetu Centralnego WKP(b) - Wszechzwiązkowa Partia Komunistyczna (bolszewików) . Feliks Dzierżyński to również autor książek takich jak: Pisma wybrane, The Trust, Pamiętnik więźnia.

Przez pokolenia Polaków uznawany jest za zdrajcę, terrorystę, który właśnie za podstawę polityki uznał terror, przemoc i brak kompromisu na wszystkich możliwych płaszczyznach życia. Nie bez powodu nazywano go „Krwawym Feliksem”. Zabijał ludzi, którzy w jakikolwiek sposób przeciwstawiali mu się, nie zgadzali się z jego poglądami. Był jednym z najbliższych współpracowników Lenina, a po jego śmierci - Józefa Stalina. Na Białorusi nadal czczony jest jako bohater narodowy (reżim Łukaszenki), wystawiane są mu pomniki, wiele ulic i szkół nosi jego nazwisko.