Juliusz Cezar - biografia, życiorys

Gajusz Juliusz Cezar urodził się12 lipca 100 r. p.n.e. w Rzymie jako syn Gajusza Juliusza Cezara, po którym przejął imiona. Jego matką była Aurelia Kotta. Wywodził się z rodziny patrycjuszowskiej, która, wg źródeł mitologicznych miała pochodzić od Eneasza, bohatera wojny trojańskiej oraz bogini miłości, Wenus. Ojciec przyszłego władcy Rzymu pełnił funkcję pretora, niezbyt długo zajmował się jednak wychowaniem syna, gdyż umarł śmiercią naturalną w 85 roku, osierociwszy troje swoich dzieci – Cezara oraz jego dwie siostry.

Cezar był spokrewniony z żoną Gajusza Mariusza, który przewodniczył stronnictwu popularów. Dzięki jego protekcji uzyskał po raz pierwszy urząd, a dokładniej tytuł kapłana Jowisza. W tym czasie poślubił swoją pierwszą żonę Kornelię. Kiery władzę przejęli oponenci ze stronnictwa optymatów (82 r.p.n.e.) , ich czołowy przedstawiciel, Niejaki Sulla, nakazał Cezarowi rozwieść się z młodą małżonką ze względu na niekorzystne konsekwencje polityczne związku. Juliusz sprzeciwił się żądaniu, za co odebrano mu posag Julii i pełniony urząd. Zachował tylko prawo do nietykalności, które wydawało się tak niewystarczające, iż opuścił Rzym, po czym udał się na wschód, w Góry Sybińskie. Na tamtejszych bagnach nabawił się ciężkiej choroby, zaś po pewnym czasie został ujęty przez oddziały wrogiego Sulli. Darowano mu życie i wypuszczono za wstawiennictwem krewnych oraz po wpłaceniu sowitego okupu.

Cezar podjął decyzję o tymczasowym poświęceniu się karierze wojskowej. Na terenach północno-zachodniej Azji oblegał wraz z Markiem Minucjuszem Termusem  miasto Mitylene położone na wyspie Lesbos. Brał tam udział w bitwie, która rozsławiła jego imię oraz przyniosła mu laur corona civica (wyróżnienie przyznawane tym dowódcom, którzy ocalili w ferworze walki wielu obywateli Rzymu). W czasie tych poczynań wojennych miał miejsce epizod „romansowy” Cezara. Juliusz zaprzyjaźnił się z królem Bitynii, Nikomedesem, z którym utrzymywał znajomość przez dłuższy czas. W tym okresie mieli być kochankami, nie są to jednak informacje potwierdzone.

Po tym oblężeniu Juliusz działał w stopniu oficera przeciwko osiedlonym w górach piratom.

Tymczasem w 79 r.p.n.e. Sulla porzucił swe stanowisko. Cezar nie ubiegał się o władzę, uprzednio postanowiwszy zadbać o poparcie. W 77 r. p.n.e. pozwał konsula Gnejusza Dolabellę o dokonywanie nadużyć i wyłudzeń oraz Gajusza Antoniusza o grabieże w miastach greckich. Pierwszy z procesów przegrał, drugi przyniósł mu wygraną. Jego popularność jako mówcy rosła, także za sprawą uczt, jakie urządzał dla gości.

W 75 r. p.n.e. w trakcie podróży na Rodos porwali go piraci. Okup w wysokości 50 talarów (zdaniem Cezara – zbyt niski) przywrócił mu wolność. Juliusz zemścił się na piratach z pomocą Greków.

W 74 r. p.n.e. odniósł duży sukces wojskowy, jednocząc rozproszone wojska rzymskie i odpierając atak króla Pontu Mitrydatesa VI Eupatora. W trakcie walk otrzymał wieść o tym, iż przypadło mu w udziale stanowisko do objęcia po zmarłym wuju, Aureliuszu Kotty, a był to urząd w kolegium pontyfików. Chodziło o funkcję kapłańską.

W 68 roku zmarła jego córka Julia, a krótko po niej żona Cezara, Kornelia. Cezar w mieście Gades podejmował próby zgromadzenia oddziałów w celu wywołania powstania przeciwko Rzymowi. Inicjatywę rychło porzucił, gdyż była skazana na porażkę, za to ożenił się z Pompeją, wnuczką zmarłego Sulli. Po pewnym czasie otrzymał do sprawowania urząd kuratora drogi Via Appa. Pełnił swoją funkcję sumiennie, zyskał w tym czasie przychylność wielu podróżnych.  Od 65 r. p.n.e. powierzono mu stanowisko edyla kurulnego. Do jego obowiązków należało kontrolowanie porządku w Rzymie, organizowanie igrzysk. W 63 r. p.n.e. awansował na stanowisko najwyższego kapłana.

Cezar współorganizował spisek Katyliny, którego celem było obalenie i przejęcie władzy. Działania spiskowców spełzły na panewce, wykrył je bowiem konsul Cyceron.

Po porzucenia przez Cycerona funkcji konsula, Cezar został obwołany pretorem. Urząd ten nie uchował się zbyt długo w jego rękach, zyskał za to namiestnictwo Hiszpanii. Z ledwością opuścił Rzym, ścigany przez swoich wierzycieli, jednak uskutecznił wyjazd i natychmiast zajął się walką z hiszpańskimi plemionami. Po roku nawiedził Rzym ponownie, tym razem w glorii chwały, wyposażony w pokaźny, nabyty majątek. Wykorzystał bogactwa, aby spłacić długi. Do kampanii wyborczej nie przystąpił ze względu na sprzeciw senatu, toteż nie zdobył tytułu konsula. Zawarł natomiast w 60 r p.n.e. pakt z Pompejuszem i Markiem Krassusem. Ten układ, zwany I triumwiratem pozwolił mu osiągnąć rok później upragnioną funkcję konsula. Sam cezar miał najmniejsze wpływy spośród trójki ustosunkowanych Rzymian.

Podczas panowania zaprowadził kilka reform, m.in. istotną reformę agrarną opierającą się na zakazie przymusowego wykupu ziemi bez uprzedniej zgody jej właściciela. W międzyczasie doprowadził tez do uwięzienia senatora Katona, który nie chciał dopuścić projektu Cezara w życie. To posunięcie przysporzyło konsulowi wielu wrogów.

W 58 roku p. n. e., Cezar przedsięwziął działania mające na celu podbój terytorium Galii. Osiągnął ten cel dopiero po siedmiu latach, po wyparciu Germanów. Za jego plecami stała armia oddanych mu żołnierzy, pokładających zaufanie w swoim przywódcy. Cezar osiadł tymczasowo w opanowanej Galii, gdzie sprawował rządy nad zagarniętą prowincją. Nie zamierzał jej opuścić do czasu aż otrzyma stanowisko konsula. Senatorowie domagali się, by postawić dowódcę przed sądem, aby poniósł odpowiedzialność za błędy popełnione w trakcie minionego konsulatu. Juliusz Cezar przekroczył wówczas rzekę Rubikon na granicy Galii, z czym wiążemy wypowiedziane przez niego słowa: „Alea iacta est” („Kości zostały rzucone”). Na czele wojsk udał się w 49 r. p. n. e. do Rzymu, nie napotkawszy po drodze wielkiego oporu. Oddziały Pompejusza raczej przyłączały się do Cezara niż opowiadały się przeciw niemu. Juliusz zajął Korfinium i Dyrrachium, gdzie skrywał się Pompejusz wraz z resztą senatorów, którzy opuścili Rzym. Cezar został w ten sposób władcą Italii, wyciągnął również rękę po ziemie hiszpańskie, na których zawarł pokój z dowódcami oddziałów Pompejusza – z Afraniuszem i Paterejuszem. W 49 roku ogłoszono Juliusza Cezara konsulem. Dwa lata później udzielał wsparcia ogarniętego wojną domową Egiptowi, opowiadając się po stronie Kleopatry, swojej kochanki oraz przyszłej matki jego syna – Cezariona.

władzę w królestwie Piemontu. Przy tej okazji wypowiedział sławne słowa: „Veni, vidi, vici” („Przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem”).

Pięciokrotnie wybierano Juliusza konsulem, a w 44 r. p.n.e. ogłoszono go dyktatorem wieczystym. Tego samego roku zawiązano spisek, którego prowodyrami byli najbliżsi współpracownicy cezara, zawdzięczający mu swoje kariery. (m.in.: Marek Juniusz Brutus, Decymus Juniusz Brutus, Gajusz Kasjusz Longinus, Gajusz Treboniusz, Serwiusz Sulpicjusz Galba, Lucjusz Mincjusz Basylus, Publiusz Serwiliusz Kaska i Lucjusz Tiliusz Cymber.) 15 marca 44 r. p.n.e. na ostatnim posiedzeniu senatu przez planowaną wyprawą na Wschód, senatorowie otoczyli Cezara, po czym na umówiony znak każdy zadał mu cios sztyletem. Pchnięć było 23, tylko jedno śmiertelne. Ostatnie słowa Cezara brzmiały: „I ty, Brutusie, przeciw mnie?” („Et tu, Brute, contra me?”) i były zwrócone do przyjaciela o imieniu Brutus, który jako ostatni dźgnął władcę nożem.

Zabójców ścigano i pozbawiono życia w przeciągu kilku miesięcy.