Religia starożytnych Chin

W starożytnych Chinach, podobnie jak w Egipcie niemalże boskim kultem otaczano cesarza, który sam nosił miano Syna Niebios. Zresztą łączył on w swoich rękach władzę polityczną (państwową) z władzą religijną. Jednakże mówiąc o Chinach, trudno nazwać ich wiarę religią. Były to raczej systemy filozoficzne (właściwie w Chinach nie rozróżnia się filozofii i religii, dla tej kultury obie te rzeczy stanowią jedno).

Jedną z najważniejszych, uznaną za oficjalną na terenie Państwa Środka, była nauka stworzona i przedstawiona szerokim gronom przez  Konfucjusza (551 – 479 r. p.n.e.). Jego system filozoficzny wyraźnie nauczał, iż w życiu człowieka najważniejsze są cnoty, którymi powinien się kierować. Pośród tych cnót wymieniał on mądrość, uczciwość, przyzwoitość, wierność oraz humanitaryzm. Jego słynne słowa to m.in. „Nie czyń innym, czego dla samego siebie nie pragniesz”.

Innym ważnym systemem filozoficznym starożytnych Chin był taoizm. Głosił on prostotę, w przeciwieństwie do drobiazgowości konfucjanizmu, a także ograniczenie roli państwa do całkowitego minimum. Ponadto operował on mnóstwem niewytłumaczalnych pojęć – takich, które nawet przez samych wyznawców taoizmu były trudne do opisania.

Były to dao, które dało się opisać jedynie poprzez paradoksy, ze względu na nieustanną zmienność dao oraz wu wei, która oznaczała oddanie się w ogólny nurt, którym płynął cały świat. Poprzez zaakceptowanie tego nurtu można było nabyć naturalną cnotę zwaną de. Zresztą sam taoizm nie był filozofią jednolitą i w jej ramach funkcjonowało wiele odmian będących pod wpływami różnych religii (w tym buddyzmu) czy też ludowych wierzeń (czy może raczej ludowych systemów filozoficznych).