Bitwa o Anglię 1940 r.

Dzięki pokonaniu Francji oraz podpisania z nią separatystycznego pokoju 22. czerwca 1940 udało się Hitlerowi pokonać prawie wszystkie państwa, które mogły bezpośredni zagrażać ekspansji niemieckiej III Rzeszy. Pozostała jednak kwestia Wielkiej Brytanii nadal prowadzącej działania wojenne. Hitler, po początkowych sukcesach na froncie zachodnim, był przekonany, że odosobniona Anglia w krótkim czasie zgodzi się na pokój. Jednak premier Winston Churchill okazał się nieprzejednany, nie wyrażał on zgody na jakiekolwiek żądania, warunki czy traktaty. Skłoniło to Hitlera na początku lipca 1940 roku do podjęciu działań mających na celu całkowite pokonanie Wielkiej Brytanii. Wydarzenia mające wtedy miejsce noszą wspólną nazwę bitwy o Anglię.

Hitler będąc przekonanym o nieprzejednanym stanowisku rządu brytyjskiego zarządził przygotowania do operacji Lew Morski – Seelöwe. Miała ona na celu dokonanie desantu na wybrzeżach Anglii, aby jednak tego dokonać należało wcześniej przygotować grunt pod operację desantową. W tym celu za jedno z głównych zadań obrano zniszczenie floty Zjednoczonego Królestwa, która była o wiele potężniejsza od marynarki III Rzeszy. Oprócz tego ważnym zdaniem było także zniszczenie brytyjskiego RAF-u; zapewnienie przewagi w powietrzu miało być kluczem do sukcesu. Niemiecka Luftwaffe w początkowej fazie operacji wystawiła trzy floty powietrzne, mające za zadanie zaatakować południowo-zachodnią i wschodnią Anglię z terenów zachodniej Europy, a także Szkocję i północną Anglię z terenów Norwegii. Zwycięstwo, według założeń niemieckich marszałków, miało nastąpić po około pięciu tygodniach.

Pierwsza część całej operacji miała na celu całkowite odseparowanie Wielkiej Brytanii poprzez zniszczenie jej floty na odcinku kanału La Manche, portów przybrzeżnych oraz stałe monitorowanie działań RAF-u. Następnie operacja zakładała sukcesywne niszczenie konwojów Brytyjskich podczas akcji o kryptonimie Dzień Orła – Adlertag. Wskutek złej pogody oraz nieskoordynowanych działań dowódców niemieckich celów głównych nie osiągnięto; walki powietrzne natomiast wygrywało lotnictwo brytyjskie strącając w tym czasie około 850 samolotów Luftwaffe przy stratach własnych około 370 maszyn. W tym czasie Hitler chcący dokonać zemsty za bombardowanie Berlina przez Brytyjczyków, zarządził całkowitą zmianę głównych planów – niemieckie dowództwo miało się skupić głównie na bombardowaniach miast, a zwłaszcza Londynu. Miało to na celu wyczerpać możliwości obronne Brytyjczyków, dodatkowo łamiąc ich morale. Dzienne naloty co prawda powodowały olbrzymie straty wśród ludności cywilnej, jednak idea wodza Rzeszy nie sprawdziła się. Angielskie społeczeństwo nie osłabiło swojej woli walki, a przemysł pracował z niespotykaną wręcz wydolnością. Ogólne straty Brytyjczyków to około 915 samolotów zniszczonych, a 450 uszkodzonych; stanowi to 135% stanu sprzętowego z analogicznego okresu z lipca twego samego roku. Stracone maszyny błyskawicznie uzupełniano nowymi.

Bitwa o Anglię była pierwszą poważną klęską niemieckiej machiny wojennej. Dodatkowo – zadziałała niezmiernie mobilizująco na ludność obszarów zajętych przez nazistowską III Rzeszę.