Andrzej Bobola – biografia, życiorys

Do początków XX wieku data i miejsce urodzenia Andrzeja Boboli stanowiły dla historyków tajemnicę. Dopiero badania historyczne dwóch zakonników – Poplatka i Paciuszkiewicza – rzuciły nowe światło na biografię świętego. Bobola urodził się w Strachocinie w 1591 roku. Pochodził z zamożnej, szanowanej rodziny Bobolów o długich tradycjach. Ojciec Boboli, Krzysztof, był dzierżawcą królewszczyzny lokalnego sołectwa.

Naukę Andrzej pobierał w szkole jezuickiej w Braniewie, prawdopodobnie w latach 1606-1611. Powołanie sprawiło, że po ukończeniu szkoły wstąpił do zakonu Jezuitów w Wilnie. Śluby zakonne złożył w 1613 roku, ostateczne święcenia kapłańskie w 1623 roku. Urząd kapłański sprawował bardzo aktywnie. Od 1623 do 1624 roku pełnił funkcję rektora kościoła w Nieświeżu. W tym okresie dążył (wraz z Albrychtem Radziwiłłem) do uroczystego ogłoszenia Matki Bożej królową Polski. Jego cel został osiągnięty – Matkę Bożą uznano za Królową Polski we Lwowie w 1656 roku. Następnie, do 1630 roku, pełnił służbę kapłańską jako spowiednik odbywał w kościele św. Kazimierza w Wilnie. Tam również, w 1630 roku, złożył profesję czterech ślubów zakonnych.

Od 1630 roku Andrzej Bobola pracował jako superior domu zakonnego w Bobrujsku. Jego pobyt w Bobrujsku trwał trzy lata. Święty pełnił służbę kapłańską również w Warszawie, Płocku i Łomży. W 1646 roku ponownie powrócił do kościoła Św. Kazimierza w Wilnie. Bobola zasłynął przede wszystkim jako misjonarz ludowy. Od 1652 roku pełnił misjonarską służbę w Płocku oraz Pińsku. Stąd jego przydomek „apostoł Pińszczyzny” i „duszochwat”. Jego niezwykłe zaangażowanie i powołanie w nawracaniu niewiernych i prawosławnych ściągnęło na niego męczeńską śmierć. W 1657 roku uwięzili go  Kozacy pod wodzą Bohdana Chmielnickiego. Po okrutnych torturach został zamordowany w Janowie Poleskim.

Andrzej Bobola został beatyfikowany w 1853 roku. Na ołtarze świętości wyniósł go papież Pius XI w 1938 roku. Jednym z dowodów na świętość zakonnika było jego ciało, odnalezione dopiero 1701 roku przez ojca Marcina Godebskiego. Znaleziono je w stanie nienaruszonym. Losy Andrzeja Boboli były równie burzliwe po jego śmierci. W 1922 roku Bolszewicy zabrali trumnę z jego ciałem do Ludowego Komisariatu Zdrowia. Ciało męczennika zostało zwrócone Watykanowi w 1924 roku jako podziękowanie za pomoc w czasie klęski głodu na Ukrainie. W 1938 roku relikwie świętego trafiły do Warszawy. Od 1988 roku spoczywają z Sanktuarium im. Andrzeja Boboli.

W 2002 roku Andrzej Bobola został ogłoszony jednym z patronów Polski. Decyzja ta wywołała wiele kontrowersji wśród polskiej ludności wyznania prawosławnego. Dla Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego postać Andrzeja Boboli kojarzona jest przede wszystkim z prześladowaniami wyznawców prawosławia po postanowieniach unii brzeskiej. Niektórzy historycy twierdzą, że agresywne próby konwersji osób prawosławnych zrodziły wewnętrzne napięcia w społeczeństwie i były jedną z przyczyn powstań kozackich.