Imperium Rzymskie - historia, podboje, upadek Cesarstwa Rzymskiego

Aby dostrzec potęgę starożytnego Rzymu nie trzeba zagłębiać się w aspekty działania rzymskiego wojska i administracji, w uzbrojenie poszczególnych żołnierzy czy umiejętności samych strategów. Wystarczy spojrzeć na mapę prezentującą ogromny kraj. Gdyby Rzym był słaby, nigdy by się tak nie rozrósł.

O ile na początku swego istnienia było to jedynie małe państwo-miasto, o tyle do połowy III wieku p.n.e. zajmował oni już cały Półwysep Apeniński. Na tym jednak nie poprzestali ruszając na kolejne ziemie i zdobywając do roku 133 p.n.e. m.in. część południową Hiszpanię, Grecję, większość śródziemnomorskich wysp, Kartaginę i zachodnie wybrzeże Azji Mniejszej. Było to już spore państwo, które wykorzystując swoją rosnącą potęgę podjęło się kolejnych zdobyczy ruszając w kierunku Galii, którą podbito, a przy tym i północne oraz południowe wybrzeża Azji Mniejszej, a także sporą część północnej Afryki. Taki kształt miało państwo rzymskie w piątym dziesięcioleciu przed narodzinami Chrystusa. Po pięćdziesięciu latach do listy rozległych zdobyczy Rzymianie mogli dopisać sobie również pozostałą część Hiszpanii, środkową Azję Mniejszą, Egipt i wreszcie znakomitą część półwyspu Bałkańskiego wraz ze współczesnymi terenami Austrii i Szwajcarii.

Szczyt swojej potęgi, a poprzez to największe terytorialne zdobycze mieli w okolicach roku 120 n.e., kiedy to we władanie Imperium Romanum weszło Maroko, Brytania aż po Szkocję, pozostała część Azji Mniejszej, ale i Syrię, półwysep Synaj i większa część wybrzeży Morza Czarnego.

Jednakże już w roku 395 n.e. rozpoczął się powolny rozpad wielkiego imperium. Wówczas to zostało ono podzielone na dwie części – zachodnie Imperium Rzymskie i wschodnie Bizancjum. Imperium Romanum w takiej formie nie przetrwało nawet stu lat, upadając ostatecznie w roku 476 n.e., kończąc tym samym epokę starożytności.