„Bitwa Stu Pułków” - kampania chińska (1940)

Kampania pod nazwą: „bitwa Stu Pułków” trwała od sierpnia do grudnia 1940 roku. Sierpień był momentem, kiedy komunistyczne oddziały Mao Zedonga przeprowadziły ofensywę, zadając poważne straty zaskoczonym Japończykom. Grudzień był momentem, kiedy chińskie wojska zostały rozgromione.

Początek bitwy był korzystny dla Mao - udało mu się zgromadzić pod dowództwem komunistów pół miliona żołnierzy, którzy atakowali Japończyków, skutecznie odcinając komunikacje pomiędzy ich oddziałami, jak i wysadzając tory kolejowe. Mao liczył, że wygrana pozwoli mu nie tylko zyskać większą popularność, co stać się poważnym przeciwnikiem Czang Kaj-szeka w walce o władze. W listopadzie Japończycy przeprowadzili jednak kontratak, odpierając Chińczyków.

Kontratak był połączony z brutalną pacyfikacją - tak jak armia, złożona z oddziałów amerykańskich i europejskich, gdy dostała w początku wieku rozkaz pacyfikacji Pekinu, tak samo teraz postępowali Japończycy. Wówczas nie brali udziału w grabieżach, tym razem morderstwa i gwałty były na porządku dziennym. Japończycy pozostawiali po sobie spaloną ziemię. Nie brali także jeńców, a zabijali od razu wszystkich schwytanych. Dla chińskich chłopów nie były dłużej ochroną nawet podziemne schrony (patent, przejęty od Armii Czerwonej, która uczyła ich budowy). Armia nieprzyjaciela niszczyła je za pomocą trującego gazu. Niejednokrotnie o tym, że w danym miejscu stała wieś, po przejściu armii japońskiej, świadczyły jedynie zgliszcza.

„Bitwa Stu Pułków”, czyli ataki komunistycznych oddziałów chińskich na Japończyków, zakończyła się porażką Mao Zedonga. Zgromadzona przez niego armia przestała istnieć, a tym samym większa ofensywa Czerwonych uległa zatrzymaniu. Do końca trwania wojny nie mieli odegrać już znaczącej roli - zryw z sierpnia 1940 roku był ich jedynym poważnym działaniem, skutecznym w swych początkach.